Τις τελευταίες ημέρες, στα πολεμικά μέτωπα της Συρίας παρατηρούνται ραγδαίες μεταβολές.
Γίνεται φανερό και στους πλέον δύσπιστους ότι τόσο ο στρατός του Άσαντ όσο και οι δυνάμεις των Κούρδων, με την καθοριστική αρωγή των ρωσικών βομβαρδισμών, προωθούνται αποφασιστικά εις βάρος των διαφόρων αντικαθεστωτικών ομάδων και του «Ισλαμικού Κράτους».
Του Σωτήρη Δημόπουλου
α. Συγκεκριμένα, ο στρατός κατήγαγε σημαντικές επιτυχίες στο βόρειο τμήμα της επαρχίας της Λαττάκειας, με αποκορύφωμα την κατάληψη, στις 12 Ιανουαρίου, της Salma. Η πόλη αυτή αποτελούσε από το 2012 ένα από τα σημαντικότερα οχυρά των αντικαθεστωτικών, στο δρόμο προς τα συρο-τουρκικά σύνορα. Τα ρωσικά πλήγματα από αέρος, παράλληλα με την συμβολή Ρώσων «συμβούλων» επί του εδάφους, ακολουθώντας μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση περικύκλωσης, οδήγησε στην υποχώρηση των αναρτών. Η προέλαση του στρατού συνεχίζεται ακατάπαυστα, καθώς μετά από λίγες ώρες καταλήφθηκε και το στρατηγικό ύψωμα Mrouniya.
Σκοπός πλέον των δυνάμεων του καθεστώτος είναι η ταχύτατη προώθηση προς βορρά από δύο κατευθύνσεις, νότια από τη Salma και δυτικά στα, λεγόμενα, τουρκομανικά βουνά. Στρατηγικός στόχος είναι το το σφράγισμα των συνόρων με την Τουρκία, απ’ όπου γίνεται η αποστολή ενισχύσεων και ανεφοδιασμού στους αντάρτες.
β. Οι ειδικές δυνάμεις του «Τίγρη» Suheil Al-Hassan, κινούνται ταχύτατα στην περιοχή του ανατολικού Χαλεπιού, με κατεύθυνση βορείως του στρατιωτικού αεροδρομίου Kweiris, καταλαμβάνοντας το ένα χωριό πίσω από το άλλο από το «Ισλαμικό Κράτος». Πρώτος στόχος η πόλη Al-Bab και μετά σειρά έχουν κι εδώ τα συρο-τουρκικά σύνορα.
γ. Το «Ισλαμικό Κράτος» ηττάται και στα ανατολικά, όπου οι Κούρδοι, αφού πέρασαν τον Ευφράτη, βρίσκονται πλέον μόλις 10 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη Manbij. Οι ισλαμιστές που την υπερασπίζονται βομβαρδίζονται από τα ρωσικά βομβαρδιστικά, ενώ η κατάληψή της θα ανοίξει το δρόμο για τα σύνορα με την Τουρκία, φέρνοντας εγγύτερα το ενδεχόμενο της ένωσης του καντονιού του Αφρίν με αυτό του Κομπάνι – Ροτζάβα.
δ. Σφοδρές μάχες διεξάγονται και στον διάδρομο του Azaz, ανατολικά του καντονιού Αφρίν. Ο αγώνας μεταξύ των ανταρτών, που έχουν τη διαρκή τουρκική στήριξη, και των Κούρδων είναι λυσσαλέος. Οι Ρώσοι κτυπούν κι εδώ καταστρέφοντας τα κομβόι των τουρκικών ενισχύσεων και τις θέσεις των ανταρτών, δίνοντας έτσι αποφασιστικό χέρι βοηθείας στις δυνάμεις του PYD. Στο σημείο αυτό, όμως, διεξάγονται και μάχες μεταξύ των αντικαθεστωτικών, με τη συνδρομή του τουρκικού πυροβολικού, με το «Ισλαμικό Κράτος». Ήδη οι αντάρτες πήραν το χωριό Baghidin πάνω ακριβώς στα συρο-τουρκικά σύνορα.
Όσα περιγράψαμε παραπάνω καταδεικνύουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι εκδηλώνεται συνδυασμένη επίθεση Άσαντ, Κούρδων και Ρώσων, με τελικό στόχο να αποκτήσουν τον έλεγχο όλης της συνοριακής γραμμής με την Τουρκία. Αν το καταφέρουν αυτό θα σημάνει ότι όχι μόνον μπαίνει οριστικά ταφόπλακα στα νεο-οθωμανικά οράματα του Ερντογάν για έλεγχο της Συρίας ή τουλάχιστον τη δημιουργία μιας ελεγχόμενης απ’ αυτόν ζώνης σε όλο το βόρειο τμήμα, αλλά ότι το συριακό Κουρδιστάν ως οντότητα θα είναι γεγονός και με τη «βούλα»!
Και μάλιστα, η Άγκυρα δεν θα μπορεί να προβάλλει καμία αντίρρηση, αφού οι Κούρδοι της Συρίας θα έχουν ως προστάτιδα δύναμη και μια Ρωσία που δεν πρόκειται να χαρίσει τα κέρδη που αποκομίζει στο πεδίο της μάχης. Τούτο, όμως, συνεπάγεται και την βέβαιη εντατικοποίηση του απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων εντός της Τουρκίας.
Κατόπιν τούτων, είναι απολύτως λογικό ο νεοσουλτάνος να βρίσκεται σε ακόμη μεγαλύτερο παροξυσμό, καθώς τα όνειρά του γίνονται εφιάλτες. Ιδιαίτερα μετά την απονενοημένη πράξη της κατάρριψης του Σουχόι, που γύρισε μπούμερανγκ εναντίον της Τουρκίας, καθώς η Ρωσία προχώρησε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην επιχείρηση σφράγισης των συνόρων, ο Ερντογάν ψάχνει απεγνωσμένα για την όποια λύση.
Δυστυχώς γι’ αυτόν, η Ουάσιγκτον βρίσκεται με τα χέρια δεμένα, μιας και οι Κούρδοι της Συρίας είναι η μόνη σοβαρή στρατιωτική δύναμη στο έδαφος που μπορεί να νικήσει το Ισλαμικό Κράτος. Και το κυριότερο, αν ο Ομπάμα εγκαταλείψει τους Κούρδους για τα μάτια του Ερντογάν, αυτοί απλώς θα σπρωχθούν βαθύτερα στην μεγάλη αγκαλιά της «ρωσικής αρκούδας». Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι Αμερικανοί είναι να αφήνουν το τουρκικό στρατό να εξοντώνει τους Κούρδους εντός της Τουρκίας…
Βοήθεια ουσιαστική δεν μπορεί να προσφέρει και ο έτερος χορηγός του ισλαμικού εξτρεμισμού, η Σαουδική Αραβία. Το Ριάντ βρίσκεται επίσης σε θανατερή αγωνία, καθώς απειλείται από τη σιιτική περικύκλωση αλλά και το ισλαμιστικό «θηρίο» που ανέθρεψε στον κόρφο του.
Εδώ κάπου, λοιπόν, δικαιολογείται και η τουρκική στροφή προς το Ισραήλ –το οποίο ό,τι και να λένε οι αξιωματούχοι του ανησυχεί σφόδρα από την ενίσχυση του ρόλου της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή, και με τα ραντάρ των S-400 στη Συρία να καταγράφουν ακόμη και τις ακρίδες που απογειώνονται στην έρημο Νεγκέβ. Κοντά στα άλλα, η Άγκυρα περιμένει από το Τελ Αβίβ να τιθασεύει τους Κούρδους, σε Συρία και Τουρκία, καθώς οι τελευταίοι για χρόνια απολάμβαναν την υποστήριξη του.
Ο Ερντογάν, όμως, γνωρίζει ότι ο χρόνος πλέον καλπάζει, και το μόνο που του έχει μείνει είναι να «μπουκάρει» στη Συρία για να περισώσει ό,τι σώζεται. Κι επειδή, επίσης, γνωρίζει ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει στις κουρδικές περιοχές, επικεντρώνεται στα εδάφη που ακόμη ελέγχονται από τους «συμμάχους» του τού «Ισλαμικού Κράτους». Για την ώρα, αυτό το επιχειρεί δι’ αντιπροσώπων, όπως η Faylaq al-Sham, αλλά αυτό δεν φθάνει, και ψάχνει προσχήματα.
Η τρομοκρατική επίθεση της Κωνσταντινούπολης, χωρίς κάποιος να μπορεί να υποστηρίξει χωρίς στοιχεία την εκδοχή της προβοκάτσιας, είναι σίγουρο όμως ότι της δίνει τη δικαιολογητική βάση να δοκιμάσει κάτι περισσότερο. Πολλώ δε μάλλον που τα θύματα ήσαν, εντελώς «συμπτωματικά», Ευρωπαίοι και δη Γερμανοί. Αν μάλιστα όντως οι «εγκέφαλοι» της επίθεσης είναι μουσουλμάνοι ρωσικής υπηκοότητας τότε το παιχνίδι ανοίγει περισσότερο.
Ωστόσο, αν μας επιτραπεί μια εκτίμηση, οι Ρώσοι δεν θα επιτρέψουν στους Τούρκους να «βάλουν την μύτη τους» στη Συρία, ό,τι και αν επικαλεστεί η Άγκυρα. Κι όσο αν το ΝΑΤΟ δηλώσει τη συμπάθειά του στις τουρκικές ανησυχίες, κανείς δεν είναι έτοιμος να μπει στο καμίνι του συριακού πολέμου στο έδαφος. Κι από έξω δεν κερδίζεις ποτέ τίποτε.
Ένας τραυματισμένος Ερντογάν, όμως, γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνος και απρόβλεπτος. Ιδιαίτερα όταν από την Ευρώπη συνεχίζει να απολαμβάνει τέτοια «θαλπωρή». Η λογική λέει ότι όλα αυτά θα έπρεπε να μας κάνουν πολύ πιο προσεκτικούς για όσα ίσως συμβούν και μπορεί κάλλιστα να μας βάλουν στη δίνη αρνητικών για τον ελληνισμό εξελίξεων. Το ερώτημα που εγείρεται, ωστόσο, είναι αν η λογική συνεχίζει ακόμη να ευδοκιμεί μεταξύ των Ελλήνων…
Πηγή Defence-Point
