Βρίζαμε όταν ο Θόδωρος Πάγκαλος μας είπε ότι μαζί τα φάγαμε έτσι; Τώρα που τελείωσε το «πανηγύρι» με τα «νταούλια» και τους «ζουρνάδες» και τα κόκκινα δάνεια θα κάνουν «παιχνίδι σε άδειο τέρμα» μήπως να το ξανασκεφτούμε λίγο;
Αλλά μιας και τα εισαγωγικά θα πάνε σύννεφο από δω και μπρος ας θυμηθούμε το δάσκαλο: Βάζουμε εισαγωγικά σε μια λέξη και όταν στη συνείδησή μας έχει κλονιστεί ή τελείως χαθεί η ουσιαστική ανταπόκριση της λέξεως προς το πράγμα – δηλαδή την αλήθεια.
«Ευλογημένη να είναι η μικρή φτώχεια»…
Περί το 1990 αν δε με απατά η μνήμη μου, θυμάμαι έναν φιλόλογο (κακή του ώρα), που μας έλεγε να αφήσουμε τα επαναστατικά γιατί όταν μεγαλώσουμε όλοι θα ψάχνουμε το «βολευτή» μας να μας βολέψει. Με είχε ενοχλήσει σφόδρα ομολογώ ως έφηβο να ακούω από έναν εκπαιδευτικό να μπολιάζει με τέτοια σκουπίδια τις ψυχές μας.
Μου πήρε χρόνια να χωνέψω την αλήθεια του. Ήρθε μετά από χρόνια ο Σημίτης να μου τη θυμίσει με τη φράση «αυτή είναι η Ελλάδα»…
Τον Αύγουστο του 2004 θυμάμαι στο λιμάνι της Αιγιάλης στην Αμοργό, να έχουμε πιει αρκετά ρακόμελα με κάτι φίλους και δυο πανέμορφα πλάσματα από την παρέα να μας χαιρετούν γιατί θα πήγαιναν εθελόντριες στους Ολυμπιακούς.
Πλέον με όσα είχαν μεσολαβήσει στη χώρα δεν είχα αμφιβολία πως αυτή είναι η Ελλάδα κι έτσι τις κοίταγα με κάποια απορία του στυλ «που πάτε ρε κορίτσια εθελοντικά»…
Μετά το «πάρτι» του «εκσυγχρονισμού» όπου έβλεπες στις γειτονιές κάθε εβδομάδα καινούργια αυτοκίνητα με χαρακιές από κλειδιά – από εκείνους που αργότερα θα αγόραζαν με δάνειο το δικό τους για να χαράξουν με κλειδί του επόμενου κ.ο.κ. – ακολούθησε η «επανίδρυση» και άλλα χαριτωμένα ώσπου η φούσκα άρχισε να τρίζει απειλητικά…
Το 2008 με βρήκε μετανάστη στην – ήδη διαλυμένη – Ισπανία να παρακολουθώ από μακριά τα «Δεκεμβριανά» και το 2011 από την Κύπρο να παρακολουθώ τις διαδηλώσεις με την «πάνω» και «κάτω» πλατεία στο Σύνταγμα.
«Σημαίες από νάιλον» παντού και διαφόρων αποχρώσεων με πρώτη από όλες τη γαλανόλευκη να σέρνει το χορό της οργής και της ύβρεως…
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μια ιστορική αναγκαιότητα για την Ελλάδα. Αναγκάζει – άθελά του ίσως – έναν ολόκληρο λαό να δει τον καθρέφτη σε μια χώρα που βάφτισε «Εθνάρχη» κάποιον χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές όταν ξεκινούσε νεότατος την πολιτική του σταδιοδρομία, που όπως ο σημερινός πρωθυπουργός είχε μία βασική ικανότητα: Να διαχειρίζεται με ευκολία τη μετριότητα μας και τα συμπλέγματά μας.
Πλάσαμε τους πολιτικούς μας κατ” εικόνα και καθ” ομοίωσιν οπότε μια και όλα τα «αριστερά» και «δεξιά» ναυάγησαν μαζί με τη «μεταπολίτευση», τους «εθνάρχες», τους «συντρόφους» και τους «γερμανοτσολιάδες», συνεπώς καλό θα ήταν να αφήσουμε τις θεωρίες και να ψάξουμε επιτέλους να βρούμε λύσεις.
Ο καθένας τη δικιά του και να μην περιμένει από πάνω να δει άσπρη μέρα ούτε από μαζισμούς. Αυτό (ευτυχώς) πέθανε.
Όποιος έχει την ψευδαίσθηση πως θα βγει στον αφρό μέσα από οποιαδήποτε διαδικασία μαζικής αντίδρασης, απλά θα πέσει θύμα – του οποιουδήποτε φυρερίσκου. Η λύση είναι αυστηρά ατομική και απαιτεί πάρα πολύ μεγάλο όγκο προσωπικής δουλειάς και αυτοβελτίωσης για τον καθένα μας.
Είναι απλά ο δύσκολος δρόμος που σε εμάς τους Έλληνες δεν αρέσει και που κανείς δε μας δίδαξε.
Η ευκαιρία να αλλάξουμε είναι μπροστά μας εδώ και τώρα – αν στο μεταξύ δεν τινάξουν τον πλανήτη στον αέρα οι «φίλοι και σύμμαχοι».
Η …κρίση βοηθάει τους τολμηρούς και ο θεός να σε φυλά από το Τζόκερ. Όπως λέει στο Ζαρατούστρα του ο Νίτσε: «Αληθινά, όποιος κατέχει λίγα, κατέχεται εξίσου λίγο: ευλογημένη να είναι η μικρή φτώχεια!»
Υ.Γ. Στη Λευκωσία νυχτώνει άσχημα…
