Το Ισλάμ είναι μια θρησκεία, και όπως και κάθε άλλη πίστη, είναι εσωτερικά διαφοροποιημένη. O Ισλαμισμός αντίθετα, είναι η επιθυμία να επιβληθεί μια ενιαία εκδοχή του Ισλάμ σε μια ολόκληρη κοινωνία.
* άρθρο του Maajid Nawaz, συγγραφέα του βιβλίου «“Radical: My Journey Out of Islamist Extremism».
Ο Ισλαμισμός δεν είναι το Ισλάμ αλλά παρακλάδι του. Είναι μουσουλμανική θεοκρατία.
Με τον ίδιο τρόπο, τζιχάντ είναι μια μουσουλμανική ιδέα που εμπεριέχει μερικές φορές τον προσωπικό πνευματικό αγώνα αλλά και τη μάχη εναντίον εξωτερικού εχθρού.
Ο Τζιχαντισμός είναι κάτι τελείως διαφορετικό: Είναι το δόγμα ότι με τη χρήση βίας θα διαδώσεις τον Ισλαμισμό.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα και πολλοί φιλελεύθεροι σχολιαστές φαίνεται να διστάζουν να αποκαλέσουν αυτό ως ισλαμική ιδεολογία με το όνομα της.
Φοβούνται ότι τόσο οι μουσουλμανικές κοινότητες όσο και και οι φανατικοί θρησκευόμενοι θα ακούσουν τη λέξη «Ισλάμ» και απλά θα υποθέσουν πως όλοι οι μουσουλμάνοι είναι υπεύθυνοι για τις τζιχαντιστικές επιθέσεις.
Αυτό το ονομάζω Voldemort effect όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Χάρρυ Πότερ. Πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι στο φανταστικό κόσμο του βιβλίου, είναι τόσο αποσβολωμένοι από το κακό του Voldemort ώστε κάνουν δύο πράγματα: Αρνούνται να αναφέρουν τον Voldemort με το όνομα του, επιμένοντας να τον αποκαλούν «αυτός που δεν πρέπει να κατονομαστεί» και αρνούνται την ύπαρξη του.
Τέτοιου είδους φόβος αυξάνει μόνο τη δημόσια υστερία, κάτι που μεγεθύνει έτσι τη δύναμη της εξουσίας του Voldemort.
Η ίδια υστερία για τον ισλαμισμό εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Αλλά καμία στρατηγική που προορίζεται να νικήσει τον ισλαμισμό δεν μπορεί να επιτύχει αν ο ίδιος ο ισλαμισμός και η βίαιη έκφραση του στον τζιχαντισμό δεν κατονομαστούν πρώτα, κατανοηθούν και τέλος απομονωθούν.
Είναι τόσο υποκριτικό να υποστηρίζεται πως το Ισλαμικό Κράτος είναι εντελώς αποκομένο από το Ισλάμ, όσο και το ότι είναι συνώνυμο του Ισλάμ.
Το Ισλαμικό Κράτος έχει πράγματι να κάνει με το Ισλάμ, όχι καθόλου, όχι εντελώς, αλλά αρκετά.
Αυτό το «αρκετά» είναι ο τρόπος που οι τζιχαντιστές δικαιολογούν τους ισχυρισμούς τους χρησιμοποιώντας την ισλαμική γραφή που επιδιώκουν να υιοθετήσουν από τους μουσουλμάνους.
Η επείγουσα ανάγκη να γίνουν αυτές οι διακρίσεις θα πρέπει να είναι προφανείς σε όλους. Οι επιθέσεις φαίνεται να έρχονται εντελώς διαδοχικά πλέον: Κωνσταντινούπολη, Σινά, Βυρητός, Παρίσι, Σαν Μπερναντίνο, Λονδίνο. Ποια είναι η στρατηγική πίσω από την εμπνευσμένη βία του Ισλαμικού Κράτους;
Οι τζιχαντιστές όλων των ειδών προσπαθούν να δημιουργήσουν διχόνοια, στρέφοντας τους μουσουλμάνους εναντίον των μή μουσουλμάνων στη Δύση και τους σουνίτες εναντίον των Σιιτών στην Ανατολή.
Η θεοκρατική ιδεολογία του Ισλαμισμού ευδοκιμεί σε διαίρεση, πόλωση και αξιώνει τη θυματοποίηση των μουσουλμάνων.
Οι ηγέτες του Ισλαμικού Κράτους επιμένουν ότι οι ΗΠΑ και η υπόλοιπη Δύση διεξάγουν έναν παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στο Ισλάμ και τους μουσουλμάνους.
Αυτά είναι προφανείς ανοησίες, αλλά με έναν συνδυασμό προβοκάτσιας και αυτοεκπληρούμενης προφητίας, το Ισλαμικό Κράτος κάνει ότι είναι δυνατόν να το κάνει πραγματικότητα – βοηθούμενο από την έκκληση του Ντόναλντ Τραμπ για ένα «πλήρες και ολοκληρωτικό shut down των μουσουλμάνων στις ΗΠΑ».
Ο στόχος του Ισλαμικού Κράτους είναι να αφήσει τους σουνίτες – στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και στη Μ. Ανατολή – χωρίς καταφύγιο εκτός από το αυτοεπονομαζόμενο χαλιφάτο στις περιοχές που ελέγχει.
Όπως το Ισλαμικό Κράτος έχει περιγράψει στο περιοδικό Dabiq που εκδίδει, έχει στόχο να εξαλείψει αυτό που αποκαλεί «γκρίζα ζώνη», το μεσαίο χώρο μεταξύ ισλαμιστών θεοκρατών και αντιμουσουλμάνων φανατικών ώστε άπαντες να είναι αναγκασμένοι να διαλέξουν πλευρά.
Με τον τρόπο αυτό το Ισλαμικό Κράτος ελπίζει πως θα στρέψει τους μη μουσουλμάνους ενάντια στους μουσουλμάνους και μόλις ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, – όταν δηλαδή θα αρχίσουμε να βλεπόμαστε όλοι μέσα από στενά θρησκευτικούς φακούς – να πυροδοτήσει έναν παγκόσμιο θρησκευτικό πόλεμο.
