Τα αιματηρά γεγονότα στο Παρίσι αναδεικνύουν το λάθος ή και την αφέλεια της πολιτικής των ανοιχτών συνόρων στο βωμό μιας ανιστόρητης αντίληψης για τη φιλανθρωπία που συγχέει την παγκοσμιοποίηση με το σοσιαλιστικό διεθνισμό.

Τελευταία, έχει καταργηθεί όχι μόνο η έννοια του παράνομου μετανάστη αλλά και αυτή του μετανάστη.

Τώρα πλέον όλοι οι μετακινούμενοι στην Ευρώπη είναι πρόσφυγες.

Γεγονός είναι ότι όλοι τους είναι μουσουλμάνοι, χωρίς αυτό από μόνο του φυσικά να αποτελεί κόλαφο.

Όμως, εκτός των άλλων που αναλύονται ποιο κάτω, ανάμεσα στις εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν εισέλθει από την Τουρκία στην Ελλάδα με το ψευτοπροσωπείο του πρόσφυγα, ήταν αναμενόμενο να παρεισφρύσουν και ακραία στοιχεία, αποδεικνύοντας, εκτός των άλλων, το τεράστιο κενό των μέτρων ασφαλείας στον ίδιο τομέα.

Και είναι τουλάχιστον αφελές να αγνοείται ο ρόλος της γειτονικής Τουρκίας στην υποδαύλιση της κρίσης στη Συρία και της συστηματικής προώθησης μουσουλμάνων μεταναστών όχι μόνο από τη Συρία αλλά και από χώρες όπως το Πακιστάν, Αφγανιστάν, Σομαλία, Αλγερία κλπ.

Και προφανώς δεν είναι καινοφανές να υπενθυμισθεί η τεράστια ευθύνη της Δύσης και ειδικά των ΗΠΑ, σε αγαστή συνεργασία με την Τουρκία και άλλων συντηρητικών μουσουλμανικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή στην επιχείρηση ανατροπής του Άσαντ στη Συρία με αποκλειστική αιτία το γεγονός ότι ο τελευταίος είναι σύμμαχος των Ρώσων.

Και ας μη γελιόμαστε. Η αρχική εκπαίδευση, παρότρυνση, καθοδήγηση και κυρίως ο οπλισμός του Ισλαμικού Κράτους προέρχεται αποκλειστικά από την ίδια μήτρα. Κάτι αντίστοιχο με το φαινόμενο Μπιν Λάντεν.

Οι πιθανές συνέπειες για την Ελλάδα

Το πρώτο πιθανό συνακόλουθο της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι είναι, οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης να αποφασίσουν το κλείσιμο των συνόρων τους με συνέπεια τεράστιες μάζες μουσουλμάνων μεταναστών και προσφύγων να εγκλωβιστούν στη χώρα μας.

Οι συνέπειες θα είναι τραγικές.

Ήδη σήμερα, μαζί με τους ομόθρησκούς τους στη Δυτική Θράκη, βρίσκονται στη χώρα μας περίπου 2 εκ. εκατομμύρια μουσουλμάνοι.

Με δεδομένη τη συνεχιζόμενη εισβολή, μέσα σε ένα χρόνο από σήμερα αναμένονται να έρθουν 1,5 εκ. επιπλέον.

Αν υποθέσουμε ότι, παραμείνουν τελικά εδώ 800-900.000, τότε συνολικά, μαζί με τις γεννήσεις θα αριθμούν στο τέλος του 2016 περίπου 3 εκ. νεαρών και ιδιαίτερα ενεργών ατόμων.

Και αν αυτή η πορεία δεν ανατραπεί ριζικά, σε δύο τρία χρόνια, θα έχουν ξεπεράσει τα 5 εκ. άτομα.

Οι τρομακτικοί αυτοί αριθμοί προδικάζουν ανεξέλεγκτες πολιτικές περιπλοκές, που μπορεί να οδηγήσουν σε αναστατώσεις, ταραχές, συγκρούσεις, ενδυνάμωση ακραίων στοιχείων και εμφύλιο σπαραγμό όπως στο Λίβανο, στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη και αλλού.

Γεγονός είναι ότι, όταν ένα τέτοιο ομοιογενές νεανικό πληθυσμιακό ρεύμα αποκτήσει δεδομένα μόνιμης παραμονής, ο πολλαπλασιασμός του στο μέλλον, δύσκολα μπορεί να αναστραφεί.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι, οι μέχρι πρόσφατα πολυάριθμοι μετανάστες από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που έχουν έρθει στη χώρα μας μέχρι πρόσφατα, ενσωματώνονται ομαλά στην ελληνική κοινωνία λόγω της πολιτισμικής τους ώσμωσης με τον εγχώριο πληθυσμό.

Ήδη υπάρχουν πολλοί μικτοί γάμοι ανάμεσα σε ελληνόπουλα και μεταναστόπουλα από την Αλβανία, τη Γεωργία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία κλπ.

Αντίθετα, οι μουσουλμάνοι εξ΄ αιτίας της ισχυρής θρησκευτικής τους ταυτότητας που συνιστά ξεχωριστό τρόπο ζωής -και μπράβο τους- σε καμιά περίπτωση δεν ενσωματώνονται σε διαφορετικές κοινωνίες όπως η Γαλλική, η Γερμανική, η Ελληνική κλπ.

Σε μικρούς αριθμούς δεν αποτελούν πρόβλημα. Αλλά όταν μεγεθύνεται αριθμητικά η παρουσία τους, τότε δημιουργούνται ανεξέλεγκτες εκρηκτικές καταστάσεις, με τελική κατάληξη ακόμα και τη μουσουλμανοποίηση της χώρας που τους φιλοξενεί.

Είναι γνωστά παρόμοια φαινόμενα διεθνώς και πολλά σχετικά ιστορικά προηγούμενα όπως η Βοσνία, το Μαυροβούνιο, η Βόρεια Κύπρος, η Αίγυπτος, ο Λίβανος κ.α.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση των μουσουλμάνων γαλλόφωνων, Γάλλων υπηκόων της Αλγερίας, που πριν από πολλές γενιές μετανάστευαν στη μητροπολιτική Γαλλία και ποτέ δεν ενσωματώθηκαν στην εκεί κοινωνία.

Και πολλοί από τους σημερινούς Τζιχαντιστές προέρχονται απ’ αυτή τη μήτρα.

Βέβαια, η Γαλλία διαθέτει έναν πληθυσμό 65 εκ. γηγενών κατοίκων που υπερτερεί σε μεγάλο βαθμό πληθυσμιακά από τη μουσουλμανική μειονότητα, σε αντίθεση με χώρες όπως η Ελλάδα όπου ο Ελληνογενής γερασμένος πληθυσμός δεν ξεπερνά τα 9 εκατομμύρια.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης, όπου εκεί η κλειστή και αυτονομημένη μειονότητα, αυξάνεται ραγδαία και έχει υπερφαλαγγίσει τον καταρρέοντα αριθμητικά χριστιανικό πληθυσμό.

Η μαζική εισβολή μουσουλμάνων με μέση γεννητικότητα πέντε παιδιών ανά γυναίκα, σε συνδυασμό με την τραγική υπογεννητικότητα των 9 εκ. ελληνογενών κατοίκων με περίπου στο ένα παιδί ανά μητέρα, σηματοδοτούν το τραγικό μέλλον της χώρας.

Σήμερα οι θάνατοι ελληνογενών ξεπερνούν τις γεννήσεις κατά 80.000 περίπου το χρόνο.

Αντίθετα οι γεννήσεις μουσουλμάνων είναι περίπου 100.000 άτομα.

Την ίδια ώρα, το τσουνάμι της οικονομικής κρίσης και η συνακόλουθη ανεργία, οδηγεί τα νέα παιδιά μας να μεταναστεύουν μαζικά στο εξωτερικό.

Η ελπίδα του αύριο, χάνεται και υποκαθίστανται από ανειδίκευτους μη νόμιμους μετανάστες, οι οποίοι γίνονται αντικείμενο αισχρής εκμετάλλευσης από δουλεμπορικά κυκλώματα που διαχειρίζονται ετήσιους τζίρους των 6 δισ. ευρώ.

Παρ’ όλα αυτά, η παράνομη διαχείριση κονδυλίων για τους πρόσφυγες και μετανάστες από ΜΚΟ που αποκαλύφθηκε από σχετική Εισαγγελική έρευνα για το θέμα, μπήκε τελευταία στο ράφι.

Και οι οργανώσεις αυτές βγήκαν ξανά μπροστά και χρηματοδοτούνται και πάλι αφειδώς και ανεξέλεγκτα.

Η Ελλάδα στους μη-Έλληνες

Η Ελλάδα υπήρξε χρόνια υποτελής σε ξένες ισχυρές δυνάμεις και το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία όπως αποτυπώνεται στο σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», είχε συνεγείρει τον ελληνικό λαό.

Σήμερα αυτό το σύνθημα – μήνυμα αντιμετωπίζεται από τα κεντρικά ΜΜΕ ως γραφικό ή ρατσιστικό.

Η αποδόμηση της χώρας δε γίνεται μόνο από εξωτερικούς εχθρούς. Και στο εσωτερικό της πολλοί επιμένουν σε ένα ανιστόρητο και αντιεπιστημονικό προοδευτικό φιλανθρωπισμό.

Μετατρέπουν τη χώρα σε χώρο.

Οι «αποδομιστές» γράφει ο καθηγητής της φιλοσοφίας Κωσταντίνος Ρωμανός, «προέρχονται συνήθως από τις τάξεις τις λάιτ αριστεράς, η οποία συνοδοιπορεί με την παγκοσμιοποίηση προκειμένου να πλήξει το μισητό έθνος στη θεωρία αλλά και στην πράξη».

Αλλά και το όλο σύστημα που ευνοεί την παγκοσμιοποίηση τύπου Τζορτζ Σόρος, βαδίζει στα ίδια βήματα, με πρωτοστάτες τα κεντρικά ΜΜΕ και πολιτικάντηδες του ευρύτερου πολιτικού φάσματος.

Δύσκολο να εξηγήσει κανείς αυτόν τον ανορθόδοξο προοδευτικό φιλανθρωπισμό, σε μια χώρα που υποφέρει από την εισβολή του Βερολίνου, του Δ.Ν.Τ., του μνημονίου και της ευρωφυλακής που την έχουν μετατρέψει σε απέραντο πτωχοκομείο.

Πόσο λογική και προοδευτική είναι η άποψη που υποστηρίζει ότι με τη φιλανθρωπία θα λυθεί το πρόβλημα του ενός δισεκατομμυρίου των δυστυχισμένων πολιτών που λιμοκτονούντων ανά την Υφήλιο, όπως αναφέρουν τα στοιχεία του ΟΗΕ;

Πόσο λογικό είναι η ταλαίπωρη Ψωροκώσταινα, να επιλύσει το πρόβλημα της διαίρεσης της Υφηλίου ανάμεσα στον κόσμο των πλουσίων και των πάμφτωχων χωρών που δημιουργεί ο μεταμοντέρνος ιμπεριαλισμός της σημερινής εποχής;

Έχει η μικρή χώρα μας έστω ελαχιστότατο ποσοστό ευθύνης για τα συμβαίνοντα στη Συρία ή σε άλλες περιοχές τοπικής ανάφλεξης;

Μήπως ο Καρλ Μάρξ στου οποίου τη φιλοσοφική και πολιτική σκέψη εδράζονται οι κυρίαρχες αριστερές αντιλήψεις, δεν ήταν εκείνος που κατακεραύνωνε τη φιλανθρωπία ως εργαλείο της άρχουσας τάξης για να διαιωνίζονται οι ταξικές διαιρέσεις;

Ιμπεριαλισμός, ακτιβισμός και φιλανθρωπισμός

Ορισμένοι πολιτικοί ακτιβιστές προσεγγίζουν το πρόβλημα μονόπλευρα από την ανθρωπιστική του σκοπιά, παρακάμπτοντας τις άλλες επικίνδυνες συνιστώσες του.

Κάποιοι φτάνουν στο απλοϊκό συμπέρασμα ότι για όλα φταίει ο ιμπεριαλισμός.

Προφανώς παραβλέπουν ότι και αν ακόμα δεχτούμε αυτή την υπόθεση, το μεγαλύτερο θύμα του σκόπιμα ή μη, είναι η χώρα μας.

Η οποία κινδυνεύει από κατάληψη χωρίς να έχουν μεσολαβήσει πολεμικές συγκρούσεις, για να επιβεβαιωθεί και η ρήση του Οζαλ, ο οποίος έχει πει ότι «δε χρειάζεται να πολεμήσουμε με τους Έλληνες. Απλώς θα στείλουμε μερικά εκατομμύρια από εδώ μεριά και θα τελειώνουμε με αυτούς».

Πρόκειται για μια απλή όσο και αποτελεσματική πολιτική πρακτική που εφαρμόστηκε με ιδιαίτερη επιτυχία αλλού.

Και τώρα, εφαρμόζεται με τον πιο απλό τρόπο σε μια χώρα διάτρητη όπως η Ελλάδα.

Θα ήταν τουλάχιστον απλοϊκό να θεωρηθεί ότι η παράθεση των αδιάψευστων αυτών στοιχείων και εκτιμήσεων συνδέεται με ρατσιστικού τύπου αντιλήψεις.

Αντίθετα, η αγνόησή τους, εμπεριέχει υπόνοιες αφέλειας, αδιαφορίας, φόβου ή υπονόμευσης της μελλοντικής συνοχής και υπόστασης της χώρας.

Το επιχείρημα ότι οι όλοι οι μετανάστες είναι πολιτικοί πρόσφυγες που οφείλει η χώρα μας να περιθάλψει είναι τουλάχιστον αφελές, γιατί η Ελλάδα ουδέποτε αρνήθηκε να ενεργήσει προς αυτή την κατεύθυνση, με την προϋπόθεση ότι θα προσφέρει καταφύγιο σε πραγματικούς και όχι σε δήθεν πολιτικούς πρόσφυγες και σε αναλογία με το μέγεθος του πληθυσμού της χώρας.

Φυσικά, κάθε άλλο παρά αποτελεί προοδευτική ή αριστερή αντίληψη, η άποψη ότι το πρόβλημα της φτώχειας μπορεί να λυθεί μεμονωμένα με φιλανθρωπικού τύπου ενέργειες και μάλιστα από μια κουκίδα στον παγκόσμιο χάρτη όπως η χώρα μας.

«Ο Σοσιαλισμός αντιπαθεί την ελεημοσύνη όχι μόνο για λόγους αισθηματικούς, αλλά και για την ταπείνωση στην οποία υποβάλλουν τα άτομα που έχουν ανάγκη και γιατί ενσταλάζουνε μέσα τους το μίσος. … Όσοι αρέσκονται στο ρόλο του καλού Σαμαρείτη, ας μην ξεχνούν ότι δε θα υπήρχαν καλοί Σαμαρείτες, αν δεν υπήρχαν ληστές…».

Αυτά, μεταξύ άλλων αναφέρονται στη διακήρυξη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Όπως και σε κείμενα του Μάρξ και άλλων διανοητών του Μαρξισμού, όπου επισημαίνεται η εκμετάλλευση των μεταναστών από το διεθνή καπιταλισμό σε βάρος των κατακτήσεων της εργατική τάξης.

Τα κύρια θύματα από την παράνομη μετανάστευση είναι οι μικρές χώρες, οι μικρομεσαίες και οι φτωχές τάξεις.

Οι πλούσιοι ελάχιστα ενδιαφέρονται για την πατρίδα. Οι κοσμοπολίτες της παγκοσμιοποίησης και οι υπέρμαχοί τους, είναι οι ισχυροί και οι πλούσιοι.

Μαζί τους ακολουθούν και ο κύκλος τους και αυτοί που θέλουν να μπουν στον ίδιο κύκλο της νέας τάξης και της δημοκρατίας του θεατή.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ, τονίζεται και πάλι, σήμερα περίπου 1 δισ. άτομα στην Υφήλιο κυρίως στις χώρες της Αφρικής και της Ασίας, βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας και λιμοκτονούν.

Η κατάσταση των δύστυχων αυτών υπάρξεων αποτελεί κόλαφο για την παγκόσμια κοινότητα. Όμως, είναι εντελώς ανεδαφική και αστεία η άποψη ότι το τεράστιο αυτό πρόβλημα θα επιλυθεί από την «μικράν πλην έντιμο Ελλάδα»!

Το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αν συνεχιστεί το προσκλητήριο της εισβολής της παγκόσμιας δυστυχίας στην Πτωχοκώσταινα, είναι ότι ο Έλληνες θα γίνουν μειοψηφία στη χώρα τους και πολλοί θα οδηγηθούν στο δρόμο της αυτοεξορίας.

Η χώρα θα μεταβληθεί σε χώρο εμφύλιων σπαραγμών, μια κόλαση με εκατόμβες θυμάτων όπως ο Λίβανος και η Βοσνία. Και στο τέλος θα επικρατήσει ο πολιτισμός της μπούργκας, ενώ οι αριστερές πολιτικές παρατάξεις, αν δεν απαγορευτούν, θα μπουν στο περιθώριο.

Η Ελλάδα και η ελληνική γλώσσα, μετά από χιλιάδες περιπετειώδη χρόνια ύπαρξης, απλά θα πάψει να υπάρχει.

Χωρίς να αμφισβητείται η συμβολή των μεταναστών στη δημογραφική ανάταξη, την οικονομική ευημερία και ανάπτυξη της χώρας, δεν μπορεί να εφησυχάζουμε μπροστά στη διαφαινόμενη ριζική αλλοίωση της εθνολογικής και κοινωνικής ενότητας, το διαμελισμό της χώρας και τις επερχόμενες φυλετικές συγκρούσεις, με δεδομένο τον τεράστιο αριθμό τους και τη δυστοκία για κοινωνική τους ενσωμάτωση.

Διεθνής και ελληνική πραγματικότητα

Στις Η.Π.Α., στον Καναδά, στην Αυστραλία, χώρες που γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν μέσα από την έλευση μεταναστών, διατηρήθηκε η κοινωνική, πολιτισμική και πολιτική ισορροπία με την υπεροχή του αγγλοσαξονικού στοιχείου, μέσα από την ελεγχόμενη και επιλεκτική εισροή νόμιμων μεταναστών από διάφορες χώρες.

Επιτρεπόταν η υποδοχή μόνο συγκεκριμένου αριθμού τους από την Πολωνία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα κ.α. Η παράνομη μετανάστευση ήταν και είναι αυστηρά ελεγχόμενη, με βασική κύρωση την επαναπροώθηση στις χώρες καταγωγής τους.

Όπως στα σύνορα της ΗΠΑ με το Μεξικό που τα χωρίζει ένας τεράστιος ηλεκτροφόρος φράχτης.

Βέβαια, πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν αρκετοί, ιδιαίτερα Ισπανόφωνοι, οι οποίοι διαφεύγουν και παραμένουν τελικά στη χώρα, αλλά η κατάσταση διατηρείται υπό έλεγχο, με δεδομένη και τη μεγάλη πληθυσμιακή υπεροχή των αγγλοσαξόνων στις Η.Π.Α.

Και επιπλέον, οι λατινογενείς που εισέρχονται στις ΗΠΑ είναι καθολικοί στο θρήσκευμα και με δυνατότητες αφομοίωσης με τον εκεί πληθυσμό και με δεδομένη τη λειτουργία εκτεταμένων προγραμμάτων κοινωνικής ενσωμάτωσης.

H πολυπολιτισμική ή διαπολιτισμική κοινωνία που προωθείται στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης της Υφηλίου, λειτουργεί αρμονικά σε μεγάλες χώρες όπως οι Η.Π.Α., όπου διατηρείται η αρχική εθνολογική ταυτότητα των Αγγλοσαξόνων.

Στη περιφέρεια της γης τα πράγματα, όταν εξελίσσονται διαφορετικά, μπορεί να οδηγήσουν στην εξαφάνιση εθνών- κρατών, όπως έχει συμβεί με πολλά παρόμοια ιστορικά παραδείγματα.

Αν δεχτούμε αυτή τη θέση, τότε υιοθετούμε τη μελλοντική διάλυση της εθνολογικής και κοινωνικής συνοχής μας.

Χωρίς να υιοθετούμε εθνικιστικές υπερβολές, θεωρούμε ότι, πολύ δύσκολα μια τέτοια άποψη αντέχει σε δημόσιο διάλογο.