Παρακολουθήσαμε την τριήμερη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου.
Ο καθένας σύμφωνα με τα κριτήρια του μπορεί να κάνει έναν απολογισμό για το τι προσέφερε αυτή η διαδικασία.
Το βέβαιο όμως είναι ότι το ενδιαφέρον των πολιτών μειώνεται συνεχώς.
Οι πολίτες προβληματισμένοι στην πλειοψηφία τους, όλο και περισσότερο κρατούν τις αποστάσεις τους.
Αξίζει ωστόσο να σχολιάσουμε την σημειολογία του τρόπου διεξαγωγής της συζήτησης και το περιεχόμενο της.
Παρατήρηση πρώτη: Ουδείς ασχολήθηκε με τη μη συμμετοχή των πολιτών στις εκλογικές διαδικασίες. Με το ποσοστό της αποχής το οποίο αυξάνεται συνεχώς και που φυσικά δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός.
Τι συμβαίνει; Γιατί όλο και περισσότεροι πολίτες δεν ψηφίζουν;
Έχει απο-πολιτικοποιηθεί ο Ελληνικός λαός και αδιαφορεί ή έχει πολιτικοποιηθεί τόσο και αντιδρά θεωρώντας ότι δεν τον εκφράζει η σημερινή πολιτική εικόνα της χώρας;
Προσωπικά πιστεύω ότι ισχύουν και τα δυο για διαφορετικές κατηγορίες πολιτών και απαντήσεις οφείλουν να δώσουν κυρίως οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου.
Παρατήρηση δεύτερη: Ακραίος βερμπαλισμός από κυβερνητικής πλευράς, αντιφάσεις, αλληλοσυγκρουόμενες αλλά και συγκρουόμενες με την κοινή λογική δηλώσεις.
Για παράδειγμα, μαζί με τις προγραμματικές δηλώσεις, κατατέθηκε και το προσχέδιο του προϋπολογισμού που βρισκόταν στον αντίποδα των προγραμματικών δηλώσεων, τις αντέκρουε στον πυρήνα τους και όμως οι υπουργοί συνέχιζαν ο καθένας τον μονόλογο του, το «ποίημα» του εκτός πραγματικότητας αλλά και με αμέτρητες αντιφάσεις.
Οι υπουργοί σε κρεσέντο βολονταρισμού, ο καθένας το βιολί του δηλαδή έλεγαν ότι ήθελαν προκειμένου να γίνουν ευχάριστοι στα αυτιά των πολιτών που ίσως παρακολουθούσαν, αδιαφορώντας αν τα λεγόμενα τους λίγη έως ελάχιστη σχέση είχαν με αυτά που έχουν δεσμευτεί και έχουν υπογράψει.
Υπήρξε όμως και κάτι άλλο αξιοπρόσεκτο.
Ο νέος πρόεδρος της βουλής επιχειρώντας να αποδείξει ότι δεν μοιάζει της Ζωής έκανε τον απολογισμό του.
Το πόσοι δηλαδή βουλευτές μίλησαν.
Μόνο που έκανε κάποιο απολογιστικό λάθος.
Όταν ανέφερε το πόσοι βουλευτές μίλησαν και πόσοι υπουργοί χωρίς βέβαια να ασχοληθεί με τον χρόνο ομιλίας που κατανάλωσαν υπουργοί και βουλευτές.
Δημιούργησε σκόπιμη σύγχυση διαχωρίζοντάς τους υπουργούς από τους βουλευτές σαν να μην ήταν και οι ίδιοι και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι λοιπόν, μοίρασε τους ομιλητές βουλευτές στα κόμματα παίρνοντάς ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω κοινοβουλευτικής δύναμης τη μερίδα του λέοντος και αμέσως μετά πήρε επιπλέον τους 38 υπουργούς.
Θύμισε το γνωστό μοίρασμα «ένα εγώ, ένα εσύ, ένα εγώ και πάλι ένα εγώ, ένα εσύ, ένα εγώ».
Σαν επιδόρπιο σε αυτήν τη γραφή μου μια ακόμα παρατήρηση ας πούμε για διάλογο που δεν ήταν διάλογος αλλά μονόλογος τεσσάρων ωρών.
Στο τέλος της διαδικασίας μίλησαν σε παράταξη, ο ένας πίσω από τον άλλο 13 υπουργοί και ο πρωθυπουργός, συναπτές 4 ώρες χωρίς αντίλογο. Χωρίς διάλογο, χωρίς αντιπαράθεση, τέσσερις ώρες προπαγάνδα!
Ο πρωθυπουργός πιο πριν είχε παρακολουθήσει τους πολιτικούς αρχηγούς στις δικές τους ομιλίες, χαριεντιζόμενος με τους κατά περίπτωση κοντινούς του και δεν ανέπτυξε κανέναν διάλογο, κανέναν αντίλογο, καμία θέση ή αντίθεση.
Τότε που και χρόνος και δυνατότητες διαλόγου υπήρχαν για να γίνει ουσιαστική συζήτηση.
Επέδειξε δηλαδή κομπασμό, αγένεια, έλλειψη δημοκρατικών ανακλαστικών όταν τότε θα μπορούσαν οι πολιτικοί αρχηγοί να αντιπαρατεθούν.
Τότε που ήταν η ώρα του διαλόγου.
Ο κύριος Τσίπρας επέλεξε τον προπαγανδιστικό μονόλογο στο τέλος, τότε που οι άλλοι δεν μπορούσαν να μπουν στη συζήτηση. Το ίδιο και οι 13 υπουργοί του, ωραία αντίληψη περί δημοκρατίας και διαλόγου.
Ο κύριος Τσίπρας με έναν παραληρηματικό λαϊκίστικο μονόλογο με αμετροέπεια και αυθάδεια, αποκάλυψε απλώς τις κρυμμένες αντιλήψεις και νοοτροπίες περί δημοκρατικής διαδικασίας του πολιτικού πολιτισμού.
Διάλογος αλά Τσίπρα δηλαδή.
Πράγματι στις τελευταίες φάσεις στις μεταμεσονύχτιες ώρες της Τετάρτης, στο ρητορικό του ντελίριο ο πρωθυπουργός και οι χειροκροτητές του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μας έδειξαν τι σημαίνει όχι πολιτική αλλά προπαγάνδα χωρίς αντίλογο και αυτό ΔΕΝ είναι δημοκρατία.
Και κάτι τελευταίο επειδή ασχολούμαι αρκετά με την κυβερνητική πλευρά.
Μην παρερμηνευθεί και θεωρηθεί ότι επιδοκιμάζω τις αντιλήψεις που επικράτησαν στις ομιλίες της αντιπολίτευσης .
Ασχολήθηκα κυρίως με την κυβερνητική πλευρά γιατί αυτή δίνει τον ρυθμό αυτή έχει τις πρωτοβουλίες αυτή καθορίζει την ατζέντα και το κυριότερο γιατί ο πρωθυπουργός είναι εκείνος που καταγγέλλει το παλαιό και υπόσχεται το νέο.
Τι σχέση έχει αυτό με το νέο; Καμία!
