Είναι μια ακόμη σημαντική διαφορά της Ευρώπης με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Διαφορά κουλτούρας λαών, αντίληψης για την ανθρώπινη ζωή και πολιτικής πρακτικής.
Στην Ευρώπη μια κυβέρνηση μπορεί και να πέσει αν οι τρομοκράτες σκοτώσουν ομήρους για τους οποίους έχουν ζητηθεί λύτρα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες θα θεωρηθεί απλώς παράπλευρη απώλεια. Ενδεχομένως το ίδιο και στη Μεγάλη Βρετανία. Αυτό προφανώς το γνωρίζει πολύ καλά η Αλ Κάιντα η οποία έχει επικεντρωθεί πλέον σε μια εξαιρετικά επικερδή επιχείρηση παγκοσμίως. Απαγάγει μόνον ευρωπαίους πολίτες και ζητά λύτρα, τα οποία και παίρνει.
Αν και επισήμως κανείς δεν το παραδέχεται, ούτε πρόκειται να το παραδεχθεί έρευνα των New York Times υποστηρίζει ότι από το 2008 οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε συνεργασία με πολυεθνικές εταιρείες και ιδιώτες έχουν καταβάλει ως λύτρα περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ για την απελευθέρωση ομήρων. Οι πληρωμές πραγματοποιούνται μέσω διαμεσολαβητών και τα χρήματα συχνά βαφτίζονται «βοηθήματα ανάπτυξης» προς συγκεκριμένες χώρες.
Εκατοντάδες σελίδες εγγράφων της Αλ Κάιντα, που εντοπίστηκαν στο βόρειο Μαλί πέρυσι, περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η επιχείρηση των απαγωγών, η οποία είναι τόσο προσοδοφόρα, ώστε οι αξιωματούχοι της αντιτρομοκρατικής να υποστηρίζουν ότι μπορεί να χρηματοδοτήσει τη στρατολόγηση μελών, την εκπαίδευσή τους και τον εξοπλισμό τους.
Ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ όχι μονον έστειλε το προεδρικό αεροσκάφος να παραλάβει τους ομήρους, αλλά και τους υποδέχθηκε στο αεροδρόμιο
Τα υπουργεία Εξωτερικών της Αυστρίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ελβετίας έχουν αρνηθεί μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας ή τηλεφωνικών συνεντεύξεων ότι καταβάλλουν χρήματα στους τρομοκράτες.
Η επιχείρηση της Αλ Κάιντα, ωστόσο, αναπτύσσεται ραγδαία. Αν και το 2003 οι απαγωγείς ζητούσαν περίπου 200.000 δολάρια ανά όμηρο, πλέον απαιτούν έως και δέκα εκατ. δολάρια, ποσό το οποίο σύμφωνα με τον δεύτερο στην ηγεσία της Αλ Κάιντα καλύπτει τα μισά έξοδα λειτουργίας της οργάνωσης. Τα κύρια παρακλάδια της οργάνωσης στο ισλαμικό Μαγκρέμπ, στην Αραβική Χερσόνησο και στη Σομαλία επιδιώκουν την εφαρμογή κοινού πρωτοκόλλου στις απαγωγές και συνεργάζονται.
Το επιχειρηματικό τους σχέδιο αποτελείται από μια διαδικασία βημάτων διαπραγμάτευσης, που ξεκινούν πάντοτε από μια μακρά περίοδο σιγής, με στόχο να δημιουργηθεί πανικός στη χώρα καταγωγής του ομήρου. Στη συνέχεια, στέλνονται βίντεο με τους αιχμαλώτους να παρακαλούν την κυβέρνησή τους να διαπραγματευτεί.
Αν και οι απαγωγείς απειλούν πως θα εκτελέσουν τα θύματά τους, στην πραγματικότητα μόνο ένα μικρό ποσοστό έχει χάσει τη ζωή του τα τελευταία πέντε χρόνια, αφού μόνο ελάχιστες χώρες, όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, αρνούνται μέχρι τέλους να πληρώσουν, με αποτέλεσμα οι πολίτες τους σπάνια να παραμένουν ζωντανοί. Υπό την πίεση των οικογενειών των κρατουμένων οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πάντα πληρώνουν.
