Οι Βρυξέλλες λένε πως η περιπέτεια τελείωσε. Το Παρίσι επιχαίρει για τη συνδρομή του στην επίτευξη συμφωνίας. Το Βερολίνο κατάπιες το συμβιβασμό. Η Αθήνα; Συνεχίζει να ζει με τα προβλήματά της.
Τα μακροοικονομικά που είναι δεδομένα και απαράβατα, αλλά και τα άλλα που κρύβονται πίσω από τους αριθμούς κι όμως είναι τα πλέον δύσκολα για να διευθετηθούν.
Η Telegraph φωτίζει το θέμα των νεαρών Ελλήνων που ζουν κάτω από καθεστώς έντονης φόρτισης – δεν κατάφεραν να ενταχθούν στο εργασιακό σύστημα, είναι αποκλεισμένοι από τη δουλειά και ταυτόχρονα βλέπουν τη ζωή τους να παίρνει, εξαρχής, λάθος στροφή.
Το άρθρο θυμίζει πως στο πρόσφατο δημοψήφισμα, το 70% των νεαρών ανδρών ψήφισε το «Όχι». Είναι τυχαίο; Καθόλου. Αυτά τα νεαρά παιδιά είναι που πλήττονται περισσότερο, καθώς βλέπουν πως δεν έχουν καμία προοπτική να βρουν δουλειά και να φτιάξουν τη δική τους, ανεξάρτητη, ζωή. Το πρόβλημα, σαφώς, και επεκτείνεται και σε μεγαλύτερες ηλικίες (σε εκείνους που βρίσκονται στα 30 ή στις αρχές των 40), όπου ζουν με τον κίνδυνο της απώλειας της εργασίας. Αν τους συμβεί σε αυτή την ηλικία είναι δύσκολο να επανέλθουν στην αγορά εργασίας με ανταγωνιστικούς όρους.
Η οικονομική και κοινωνική επίπτωση του φαινομένου γίνεται πρόδηλη αν προστεθεί και ένα ακόμη στοιχείο: τα καρδιακά νοσήματα έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια κατά 74,5% για τους άνδρες που είναι κάτω από τα 45. Στις γυναίκες αυτή η αύξηση είναι ακόμη πιο μεγάλη (86,5%), ενώ επικίνδυνα αυξημένα είναι και τα κρούσματα του HIV μέσα στο 2014 (802 ασθενείς, το 86,8% αυτών ήταν άνδρες). Επίσης, το 12,3% του πληθυσμού της Ελλάδας εμφανίζει συμπτώματα κλινικής κατάθλιψης. Ως εκ τούτου, μπορεί να εξηγεί η αύξηση των αυτοκτονιών κατά 35%. Οι πιο «ευπαθείς» ομάδες είναι αυτές των ανδρών νεαρής ηλικίας (κάτω από τα 34 χρόνια). Δύο στους τρεις άνδρες αυτής της ηλικιακής ομάδας συνεχίζουν να ζουν με τους γονείς του, λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Κάποιοι από αυτούς είχαν καταφέρει προ κρίσης να μπουν στην αγορά εργασίας, να βιώσουν τον… πρώτο αέρα ανεξαρτησίας και τώρα βρίσκονται πάλι στην αρχή. Η ανεργία στην Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ένα κοινωνικό στίγμα. Οι άνδρες που αναγκάζονται να απαρνηθούν την αυτοβουλία τους και να επιστρέψουν στο πατρικό τους σπίτι, στην πραγματικότητα επιστρέφουν στην παιδική τους ηλικία – εξαρτώνται και πάλι από τους γονείς τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνονται τα διαζύγια και να μειώνονται οι γεννήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι η πυρηνική οικογένεια είναι το τελευταίο δίχτυ ασφαλείας στην Ελλάδα – υπό άλλες συνθήκες η κρίση θα είχε προκαλέσει μεγαλύτερες ζημιές.
Μια ακόμη παράπλευρη απώλεια της κρίσης και της ανεργίας στους νέους είναι η απόφαση κάποιων να φύγουν από την Ελλάδα και να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη σε άλλες χώρες (περίπου 200.000 νέοι έχουν φύγει μέχρι τώρα από τη χώρα).
Σε αντίθεση με τη μετανάστευση του ’50 και του ’60, αυτοί που φεύγουν τώρα δεν προτίθεται να εργαστούν στο εξωτερικό ως ανειδίκευτοι εργάτες – τουναντίον. Κουβαλώντας πολύ καλές σπουδές και μια σχετική εμπειρία, ενδιαφέρονται για δουλειές που προσφέρουν προοπτικές για το μέλλον. Δεν πρέπει να προκαλεί, απορία, λοιπόν, ότι αυτοί οι νέοι άνδρες (αλλά και γυναίκες) απέρριψαν το σχέδιο των δανειστών στο δημοψήφισμα. Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα, μπορεί κάλλιστα να είναι ο προάγγελος αυτών που θα συμβούν (ή ενδέχεται) να συμβούν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης τα επόμενα χρόνια.
