της Δέσποινας Παπαγεωργίου
Τι κι αν η μεγάλη είδηση της ημέρας ήταν –φυσικά- το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Τι κι αν η Μέρκελ με τον Ολάντ έδιναν κοινή συνέντευξη Τύπου για το θέμα της Ελλάδας; Τι κι αν ο Πούτιν τηλεφωνούσε στη Λαγκάρντ για το ίδιο ζήτημα; Τα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ τσαλαπατούνταν στην Καραγιώργη Σερβίας για μια δήλωση του λαμπερού Γιάνη Βαρουφάκη που θα παρέδιδε σε λίγο τη σκυτάλη του υπουργείο στον Ευκλείδη Τσακαλώτο.
Μπορείτε να φανταστείτε παραίτηση κάποιου άλλου υπουργού Οικονομικών που θα προκαλούσε τέτοιο δημοσιογραφικό ντελίριο;
Ο Βαρουφάκης αναμφισβήτητα θυσιάστηκε σαν άλλη Ιφιγένεια με την προοπτική να πνεύσει ούριος άνεμος στις διαπραγματεύσεις.
Και θα μείνει σίγουρα στην ιστορία για τη φράση του: «Είναι τιμή μου η απαίτηση των δανειστών».
Ωστόσο -και ανεξάρτητα με τη δεδομένη ικανότητα του Ευκλείδη Τσακαλώτου, που τον αντικατέστησε- η απόφαση καρατόμησης Βαρουφάκη «για τα μάτια» των δανειστών δεν πρόκειται, κατά τη γνώμη μας, να συμβάλλει στο ελάχιστο στην κατεύθυνση της μετατόπισης των Βρυξελλών σε σχέση με το ελληνικό ζήτημα.
Κι επιπλέον, στέλνει ένα πολύ λανθασμένο μήνυμα.
Γιατί ούτε σε εμάς αρέσει ο Σόιμπλε, αλλά δεν νομίζουμε ότι θα τον αποκαθήλωνε η καγκελάριος σε ένδειξη καλής θέλησης προς την Ελλάδα.
(Στην τελική, στις Βρυξέλλες είναι προφανές ότι δεν αρέσει ούτε ο Αλέξης Τσίπρας. Μήπως πρέπει να αλλάξουμε και πρωθυπουργό;)
Πρόκειται, λοιπόν, για μια υποχώρηση που, κατά τη γνώμη μας, δεν έπρεπε να γίνει.
Και, για να διευκρινίσουμε, το πρόβλημα βρίσκεται στην αιτία για την οποία αντικαταστάθηκε ο Βαρουφάκης, όχι σε καθαυτή την αντικατάστασή του. Γιατί η Αριστερά, όπως είπε και ο ίδιος, δεν αρέσκεται σε καρέκλες. Μάλιστα, τα πρόσωπα πρέπει να εναλλάσσονται συχνά στις καρέκλες για να μη διαφθείρονται από το πολύ «καθισιό» σε αυτές.
Η εναλλαγή προσώπων, όμως, πρέπει να αποτελεί επιλογή της κυβέρνησης και όχι να συμβαίνει κατόπιν έξωθεν αιτήματος.
Δεν άρεσε ο Γιάνης Βαρουφάκης στο διεθνές κατεστημένο. Δεν άρεσε και σε ένα μεγάλο κομμάτι του εγχώριου κατεστημένου, αλλά και του ίδιου του κόμματος το οποίο εκπροσωπούσε.
Βρήκε, βέβαια, τεράστια υποστήριξη και είχε μεγάλη απήχηση σε πολλούς Έλληνες και Ευρωπαίους πολίτες.
Κάπως έτσι συμβαίνει πάντα με τους αυθεντικούς και τους αντισυμβατικούς, εκείνους που δεν χωράνε σε «κουτάκια».
Γιατί ο Βαρουφάκης αρνήθηκε να «το παίξει» πολιτικός. Και ήταν πάντοτε ειλικρινής στον δημόσιο λόγο του.
Γιατί απαντούσε στον Σόιμπλε, στη Λαγκάρντ και στους λοιπούς της ευρωαγέλης στο ίδιο ύφος με αυτό που εκείνοι του απευθύνονταν, με τον ίδιο «αέρα», αντιμετωπίζοντάς τους ως ελεύθερος άνθρωπος και όχι σαν ραγιάς.
Κάπως έτσι, άλλαξε εντελώς το «παίγνιο», διεκδικώντας στην πράξη να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως ισότιμο εταίρο. Μάλιστα, σε ιδιωτική συζήτηση, κάποιος ξένος δημοσιογράφος είπε ότι μπροστά στον Βαρουφάκη οι προηγούμενοι υπουργοί Οικονομικών της Ελλάδας μοιάζουν με μπακάληδες σε ορεινό παντοπωλείο.
Αυτό, φυσικά, για να μην το παραδεχτούν οι ευρωκράτες, οι εξωνημένοι των εγχώριων κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά και κάποιοι γραφειοκράτες του κομματικού μηχανισμού του κυβερνώντος κόμματος, το βάφτισαν «αλαζονεία».
Ο Βαρουφάκης αρνήθηκε να προδώσει τις θέσεις που εκπροσωπούσε ανέκαθεν και γνώριζε σε βάθος ως επιστήμονας, και να προσποιηθεί εμπρός στο μαύρο ιερατείο της ευρωπαϊκής ελίτ ότι ο νεοφιλελευθερισμός και η λιτότητα «είναι κι αυτή μια κάποια λύσις».
Ο Βαρουφάκης ξεφτίλισε τη θλιβερή κουστωδία της ευρωπαϊκής ελίτ και αποκάλυψε τον ολοκληρωτισμό της ΕΕ, απαντώντας ως άρμοζε όταν τον κατηγόρησαν ότι παραβίασε το πρωτόκολλο με αφορμή την καταγραφή των συνομιλιών στη Ρίγα της Λετονίας: ότι η καταγραφή ήταν απλώς για επεξεργασία από τους συνεργάτες τους, αλλά ότι, τελικά, πρέπει η Ευρώπη να αναρωτηθεί τι σόι δημοκρατία λέει ότι είναι όταν όλες οι κρίσιμες για τους πολίτες της αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες, σε συνεδριάσεις όπου δεν κρατώνται καν πρακτικά!
Γιατί ο Βαρουφάκης, όπως όλοι οι άνθρωποι χωρίς συμπλέγματα και με ισχυρή προσωπικότητα, δεν προσάρμοσε το στιλ του για να αρέσει σε κάποιους. Ήταν ανυποχώρητα αυθεντικός, ακόμα και όταν κάθισε κάτω οκλαδόν στη Βουλή, όπως είχε συνηθίσει στα αμφιθέατρα.
Η αντιμετώπιση του Βαρουφάκη από κάποιους θυμίζει κάτι κουτσομπόλες στα χωριά, που έχουν ξεχάσει προ πολλού πώς είναι να συνευρίσκονται σεξουαλικά και χύνουν δηλητήριο όταν περνά από μπροστά τους μια όμορφη και επιθυμητή γυναίκα, η οποία τους θυμίζει αυτό που θα ήθελαν να είναι, αλλά δεν είναι.
Τέλος, ο Βαρουφάκης είναι βαθιά δημοκράτης και πολιτισμένος, και γι” αυτό, τελικά, σεμνός: από το πώς αντιμετώπισε τους οργισμένους νεαρούς που του επιτέθηκαν στα Εξάρχεια μέχρι το ότι σήκωσε ο ίδιος μια μηχανή που έριξαν οι δημοσιογράφοι, προσπαθώντας να του αποσπάσουν μια δήλωση κατά την αποχώρησή του από το υπουργείο Οικονομικών.
Γιατί αποδείχθηκε στην πράξη πολύ πιο ριζοσπάστης από αρκετούς άλλους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί κανείς με τον Γιάνη Βαρουφάκη, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόκειται για έναν πραγματικό σταρ.
Έναν σταρ που μάλλον δεν μπορούσε να αντέξει η Ελλάδα – και η Ευρώπη.
Και κάτι ακόμα:
Γιατί μας έσωσε, για όσο διάστημα ήταν στον υπουργικό θώκο, από το κατά τον Ουάιλντ πιο θανάσιμο αμάρτημα: από την πλήξη.
Πηγή: crashonline
