Έγινε, λοιπόν, και το περιβόητο δημοψήφισμα, το πρώτο που διεξήχθη στη χώρα μας τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Ένα δημοψήφισμα που, η αλήθεια είναι πως τέθηκε περισσότερο ως ένα διαπραγματευτικό εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης, παρά σαν μία ξεκάθαρη κίνηση αμεσοδημοκρατικής λογικής.
Παρ” όλα αυτά, ουδείς αμφισβητεί το γεγονός ότι για πρώτη φορά οι Έλληνες πολίτες κλήθηκαν να τοποθετηθούν επί της άσκησης μιας συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής, με εμπνευστές συγκεκριμένους χώρους και ανθρώπους σε Ευρώπη και Ελλάδα, δίνοντας μια απάντηση που αναγκαστικά ταυτίστηκε με την τελευταία πρόταση των Θεσμών στο τραπέζι των πρόσφατων διαπραγματεύσεων.
Πλέον, με τα αποτελέσματα γνωστά και το ΟΧΙ να ξεπερνά το 61%, αποφάσισα να αναφερθώ στους αξιοπρεπείς, στους χαμένους και στους νικητές της μετά δημοψηφίσματος εποχής.
Ο αξιοπρεπής
Δεν είναι άλλος από τον ελληνικό λαό, που δεν… «τσίμπησε» στο παραμύθι της παραμονής ή εξόδου από το ευρώ.
Ομολογώ ότι εξεπλάγην από τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος κι αυτό γιατί εν προκειμένω μιλάμε για μία κοινωνία που επί δέκα συνεχόμενες ημέρες βομβαρδιζόταν νυχθημερόν από όλα τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, τις περισσότερες εφημερίδες και τα περισσότερα ενημερωτικά sites, με μηνύματα φόβου και τρομοκρατίας.
Για μία κοινωνία χωρίς τραπεζικό σύστημα για μία εβδομάδα, με το όριο ανάληψης περιορισμένο στα 60 ευρώ.
Για μία κοινωνία που καθημερινά δεχόταν κάθε είδους απειλές από το εκτός των τειχών Μερκελικό σύστημα, απειλές που μόνο την… έλευση μετεωρίτη δεν περιελάμβαναν.
Παρ” όλα αυτά, αξίζει να σημειώσουμε πως το 61% του ΟΧΙ δεν διασφαλίζει ένα εύκολο αύριο για τη χώρα μας.
Αυτό που πέτυχε το (βροντερό) ΟΧΙ, ήταν να μην ταπεινώσει την ελληνική κοινωνία, ήτοι να απορρίψει εμφατικά τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν κατά τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και να μην «νομιμοποιήσει» τους εμπνευστές τους να τις επιβάλλουν εκ νέου αβίαστα «με τη βοήθεια» μιας νέας και άφθαρτης αριστερής κυβέρνησης.
Η αλήθεια είναι ότι με όλα τα ψεύτικα και τεχνητά διλήμματα να καταρρέουν με την πάροδο των ημερών, θα ήταν πραγματική ξεφτίλα για τον ελληνικό λαό εάν επικρατούσε το ΝΑΙ.
Ακόμα και με μία ψήφο. Ακόμα και μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας. Κι αυτό είναι κάτι που γράφω συνειδητά εκ των υστέρων, μιας και κατά το προηγούμενο διάστημα αρνήθηκα να συμμετέχω στο επικίνδυνο παιχνίδι της πόλωσης και της διχόνοιας που καλλιεργούταν εντός της κοινωνίας.
Ο μεγάλος χαμένος
Δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταλήξουμε στον μεγάλο ηττημένο της όλης διαδικασίας. Όπως έγραψα και στο twitter, τις προηγούμενες εβδομάδες η ελληνική δημοσιογραφία, σε όλα ανεξαιρέτως τα Μέσα, έπιασε πάτο. Δεν έμεινε, όμως, μόνο εκεί. Τον έξυσε κι αυτόν και βρήκε… πετρέλαιο.
Μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω μέσα σε λίγες γραμμές την εμετικά προπαγανδιστική στάση που κράτησαν οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, οι μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες, αλλά και οι ενημερωτικές (και πολλές αθλητικές!) ιστοσελίδες κατά την προπαρασκευαστική περίοδο του δημοψηφίσματος.
Θεωρώ ότι ο δημοσιογραφικός κόσμος έκανε πολλά βήματα προς τα πίσω τις τελευταίες ημέρες, τόσο σε ότι αφορά το ουσιαστικό κομμάτι της άσκησης του επαγγέλματος, όσο και σε σχέση με την -έτσι κι αλλιώς μηδαμινή- αξιοπιστία που απολαμβάνει στις συνειδήσεις των Ελλήνων στα χρόνια της κρίσης. Τα προηγούμενα είναι δεδομένο ότι θα οδηγήσουν στην περαιτέρω απαξίωση των Μέσων, αλλά και -δυστυχώς για τους περισσότερους από τους συναδέλφους- στη συρρίκνωσή τους.
Οι κερδισμένοι
Και οι μεγάλοι κερδισμένοι; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα ενδεχομένως να μην αφορά (κακώς, αν ισχύει) τον μέσο Έλληνα. Οι κερδισμένοι, λοιπόν, του ελληνικού ΟΧΙ δεν είναι άλλοι από την ίδια τη Δημοκρατία και τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, παρακολουθώντας κανείς τη διεθνή ειδησεογραφία της τελευταίας εβδομάδας, όχι φυσικά μέσω των ελληνικών τηλεοπτικών δικτύων, ήρθε αντιμέτωπος με ένα πρωτοφανές κύμα διαδηλώσεων δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, απ” άκρη σε άκρη της Ευρώπης, υπέρ του Ελληνικού ΟΧΙ.
Οι διαδηλώσεις αυτές είχαν ως στόχο τη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης και των πολιτών της χώρας μας, πάνω στη βάση της αντίστασης στις απολυταρχικές -και αντιδημοκρατικές τολμώ να πω- τακτικές της συντηρητικής ελίτ που ελέγχει τη δεδομένη χρονική στιγμή την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί την πρώτη -και μοναδική μέχρι στιγμής- εκλεγμένη κυβέρνηση που στέκεται ξεκάθαρα απέναντι στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται κατά κύριο λόγο από το Βερολίνο.
Την ίδια στιγμή, σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου (αλλά και του βορρά) αναπτύσσονται ταχύτατα δυνάμεις που επιθυμούν εξίσου την ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών. Εάν οι πολίτες της Ελλάδας έλεγαν ΝΑΙ στις 5 Ιουλίου, νομιμοποιούσαν δηλαδή αυτές τις πολιτικές μέσω ενός δημοψηφίσματος, τότε η ποιότητα της Δημοκρατίας στην Ευρώπη θα εισερχόταν σε ακόμη περισσότερο επικίνδυνα μονοπάτια, βάζοντας παράλληλα ταφόπλακα στις βραχυπρόθεσμες βλέψεις λαών όπως οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι κ.α να αναδείξουν τους δικούς τους… Τσίπρες.
Με το χθεσινό αποτέλεσμα η Ελλάδα κέρδισε κι άλλο χρόνο. Όχι μόνο για την ίδια, αλλά (το σημαντικότερο) και για τους άλλους. Και για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη.
