Ο Αντώνης Βαρδής πέρα από τα τραγούδια του άφησε πίσω και ένα καθαρό λόγο για τον οποίο έχουν να μιλούν όσοι συνεργάστηκαν μαζί του. Παρακάτω θα διαβάσετε αποσπάσματα από τις συνεντεύξεις που παραχώρησε τα τελευταία χρόνια… Τι καλύτερο από τον αποχαιρετήσουμε μέσα από τα δικά του λόγια.
Για την μουσική του
Όχι, δεν εκφράζομαι μουσικά όπως θα ήθελα. Για να εκφραστεί κανείς όπως αισθάνεται πρέπει να νοιώθει ότι κάποιοι «εκεί έξω» συμφωνούν με αυτά που κάνει. Για να φτάσουν όμως κάποια πράγματα «εκεί έξω» στον κόσμο, πρέπει κάποιοι που έχουν τη διάθεση να τα υποστηρίξουν. Εφ’ όσον ξέρω ότι δεν θα υποστηριχθούν τα κρατώ για μένα και παράλληλα ακολουθώ αξιοπρεπώς το ρεύμα.
Δεν αισθάνθηκα ποτέ μεγάλος συνθέτης, μέσα στους μεγάλους συνθέτες που έχω αγαπήσει και το εννοώ. Είμαι σίγουρος όμως ότι έχω γράψει κάποια τραγούδια που έχουν αγαπηθεί από τον κόσμο και είναι «κατά δικά μου».
Από τα λάθη που έχω κάνει , έχω μάθει και προσπαθώ να μην τα επαναλάβω . Δεν κρύβω όμως, ότι αν μπορούσα να αποσύρω κάποια τραγούδια μου, που δεν έχουν έμπνευση και με κάνουν να μην αισθάνομαι όμορφα , θα τα απέσυρα.
Για το τραγούδι σήμερα
Το τραγούδι έχει πάρει λάθος δρόμο με τα ΜΜΕ που διαφημίζουν ένα ωραίο παλικάρι ή ένα ωραίο κορίτσι κι ας μην έχει φωνή. Τραγουδιστές καλοί όμως πάντα θα υπάρχουν και μπορεί να είναι και χοντροί και κοντοί και να μη πουλάνε την ομορφιά τους.
Για τον Δήμο Μούτση, από τον οποίο πήρα πάρα πολλά πράγματα, γιατί είναι πολύ μεγάλη μουσικάρα και πολύ μεγάλος συνθέτης λυπάμαι που δεν γράφει τραγούδια. Λυπάμαι γιατί έφυγε ο Λοΐζος, έφυγε ο Κουγιουμτζής, ο Καλδάρας… Ο Μαρκόπουλος δεν γράφει πια τραγούδια, ο Ξαρχάκος επίσης, ο Σαββόπουλος, αυτοί ήτανε πολύ δυνατοί. Αυτό ήταν το ελληνικό τραγούδι. Από αυτούς γαλουχήθηκα, αυτούς άκουσα και έμαθα. Οι άλλοι πεθάνανε, υπάρχουν τα τραγούδια τους, αλλά όσοι ζούνε είναι κρίμα που δεν γράφουν….
Για την καταξίωση
Η καταξίωση είναι μια φράση που δεν μπορώ εύκολα να τη συλλάβω. Δεν ξέρω αν έρχεται από το πλατύ κοινό ή από κάποιους ανθρώπους, που τους αγαπάς και σε αγαπάνε. Ξέρω ότι με αγαπάνε κάποιοι άνθρωποι και αυτό μου φτάνει. Δεν είμαι σίγουρος εάν αισθανόμουνα διαφορετικά και καταξιωμένος , εάν με καλούσαν στο Μέγαρο μουσικής ή στο Ηρώδειο. Νοιώθω όμως πολύ όμορφα μέσα μου, όταν τραγουδάω για το «Χαμόγελο του παιδιού» ή για τα αδέσποτα ζωάκια.
Για τους φόβους
Με φοβίζουν και με τρομάζουν πολλά πράγματα. Θα αναφέρω μερικά πολύ προσωπικά. Πρώτον, με φοβίζει μην πάθουν κάτι τα παιδιά μου. Με φοβίζει μην πάθουν κάτι οι άνθρωποι που αγαπώ. Με φοβίζει όταν μπαίνω στο αεροπλάνο. Με φοβίζουν αποφάσεις που παίρνονται για μένα χωρίς εμένα. Επίσης δεν ανέχομαι κάποιους που πιστεύουν ότι είναι κάτι παραπάνω από τον άλλο, δεν ανέχομαι αυτούς που δεν σέβονται , την υποκρισία και την αχαριστία.
Για την πολιτική
Το κατεστημένο που ζούμε και οι πολιτικοί μας, μας έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια πώς να κρύβουμε λεφτά από το κράτος. Και μας το έμαθαν αυτό γιατί πρώτ’ απ’ όλους εκείνοι κρύβουν λεφτά. Αν οι ίδιοι ήταν σωστοί απέναντι στο λαό, θα άλλαζαν πολλά πράγματα. Γι’ αυτό λέω ότι χρειάζεται νέο αίμα αλλά και φρέσκιες ιδέες…
Η απόφαση που πήρα πριν επτάμιση χρόνια , να σταματήσω να τραγουδάω σε κέντρα ή συναυλίες ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι το 70% των χρημάτων που έβγαζα πήγαιναν σε φόρους, τους οποίους δεν διαχειρίστηκαν σωστά οι κυβερνήσεις που πέρασαν.
Για τα πιστεύω του
Πιστεύω στους ανθρώπους και όχι μόνο στους νέους. Πιστεύω στις νέες ιδέες. Και όταν ένας άνθρωπος είναι 50 – 60 ετών αλλά έχει νέες ιδέες, μπορεί να πετύχει περισσότερα πράγματα από έναν 25άρη, γιατί αυτός τις συνδυάζει και με την εμπειρία του.
Καλό ταξίδι…..
Αντώνης Βαρδής: Η αλήθεια για την υγεία του
Αντώνης Βαρδής: Έσπασε η νύχτα δύο κομμάτια … 2 Σεπτεμβρίου 2014
