Αν και για τους περισσότερους η εισόρμηση ενός ταύρου μέσα σ” ένα γυαλάδικο προξενεί πανικό και φόβο και ανασφάλεια, για άλλους μπορεί να είναι μια αισθητική απόλαυση και ελπίδα για άρδην αλλαγή μιας κατεστημένης λογικής και νοοτροπίας.
Υπάρχουν και κάποιες συντηρητικές και έκδηλα απαισιόδοξες αντιλήψεις, που μας λένε πως ο δυναμισμός ακόμα και των ολίγιστων της διανόησης ή της πολιτικής του περιθωρίου έχει πάθει πλήρη αφυδάτωση από την πολλή και την ομοιότυπη χρήση.
Κι όμως υπάρχουν ακόμη εστίες αντίδρασης. Διανοούμενοι και άνθρωποι της δράσης γενικότερα, που με τον ωμό τους ρεαλισμό και την αδίστακτη καταλυτική τους ειρωνεία, που συχνά γίνεται καυστική αλλά δημιουργική αντίδραση, συνεχίζουν την παράδοση σ” ένα νεώτερο, σύγχρονο πλαίσιο, στα δεδομένα της σημερινής πολιτικής αθλιότητας και του κοινωνικού ωχαδερφισμού.
Υπάρχουν και έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τα σαμαρωμένα δίποδα, που σέρνονται μέχρι του διαόλου την τρύπα κουβαλώντας… κάθε ιερό και όσιο τούτου του δύσμοιρου τόπου.
Έρχονται αντιμέτωποι με όλους αυτούς που είναι ικανοί να… αποκεφαλίσουν ακόμη και τον Εσταυρωμένο προκειμένου να ικανοποιήσουν τις βέβηλες επιθυμίες τους και την απληστία τους, σε βάρος πάντα των ανήμπορων και των καταφρονημένων.
Υπάρχουν… Και αποτελούν την κατηγορία των «ψαγμένων», οι οποίοι πηγαίνοντας στις ρίζες της κοινωνικής ζωής, κατανοούν την ουσία της ίδιας της ζωής.
Ψάχνοντας το παρελθόν θέλουν να καταλάβουν το παρόν.
Είναι «καταλύτες» και τολμηροί αρνητές των πεπατημένων πρακτικών και ο λόγος τους συνήθως έχει πολλαπλή σημασία. Γιατί είναι έκφραση και γλώσσα, αλλά και διάνοια και σύλληψη πνευματική του κόσμου.
Υπάρχουν… Και τα φλογωμένα ποδάρια τους γυροφέρνουν και αναγυρνάνε μεσόδρομα στον πύρινο κύκλο της κατά τα άλλα πολικής κοινωνικής αδιαφορίας.
Και δίφλογα τα χέρια τους σαν δύο λαμπάδες πυρός καιόμενες με καπνό καμίνου μεγάλης, πνίγουν τη βρωμερή αναμαλλιάρα πόρνη της πολιτικής, φροντίζοντας να είναι πάντα κοντά σε εκείνους τους ανθρώπους που δεν ήταν ποτέ καλεσμένοι στο τραπέζι του Θεού και ούτε ευλογήθηκαν από την ευσπλαχνία του…
Υπάρχουν… Και αναπτύσσοντας τις αντίνομες ετερότητες που διαγράφουν τα ορόσημα του υπαρξιακού τους είναι (του σκεπτόμενου, ευαίσθητου και σύγχρονου ανθρώπου) μέσα στο συγκεκριμένο περιβάλλον που κινούνται, αντιδρούν ως…ταύροι εν υαλοπωλείω.
Γιατί δεν ανέχονται στη θέση της αμφιβολίας, ο μηδενισμός να βάζει την απελπισία και την απόγνωση, που καταλύουν κάθε είδος αξιοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Άλλωστε στο μηδενισμό το ερώτημα για το νόημα του κόσμου, της ζωής και του επέκεινα είναι ανόητο.
Υπάρχουν… Και γνωρίζουν πως από τη μήτρα του χάους της απληστίας των ολίγων δεν ανοίγουν καινούργια ρόδια για τους πολλούς. Και δεν ανέχονται να σωπαίνουν αυτοί που μπορούν να μιλήσουν, ενώ μιλούν αυτοί που συνήθως δεν έχουν να πουν τίποτα. Και δεν δέχονται όσους ζουν στον παράδεισο, με το φόβο ωστόσο για την κόλαση…
Υπάρχουν και είναι ανάμεσά μας. Για όποιους απέβαλαν κάθε ένδυμα υποκρισίας και «άνευ οργάνων ορώσι», τους βλέπουν και τους συναντούν.
Και ο ωμός νατουραλισμός και η κατεδαφιστική, σαρκαστική καταιγίδα του λόγου των… ταύρων εν υαλοπωλείω, δεν τους ξενίζει. Γιατί πίσω από τις αντιδράσεις τους ελλοχεύει ένας διάπυρος ιδεαλισμός, που αναδύεται συχνά από την σκληρή αυτοκριτική και την ανατομική μάχαιρα της κοινωνικής τους αγωνίας.
Αυτή η μάχαιρα εκτελεί έργο ασύλληπτης λεπτολογίας και σοφίας, εγχείρηση χειρουργού που οραματίζεται και πιστεύει, ενώ συμβατικά εμφανίζεται εκτός της περιχαρακωμένης κοινωνικής λογικής και απιστώντας, αλλά απιστώντας προς τα επιφανειακά ψεύδη της πολιτικής και της χορτασμένης σάρκας, για να υψωθεί σ” ένα λογισμό αληθινό και τίμιο.
Αυτή είναι η ατίθαση καταλυτικότητα και η ασυμβίβαστη ζωοχάρεια του λόγου των ολίγιστων έστω «ταύρων εν υαλοπωλείω».
Ολίγιστων μεν, αρκετών ωστόσο να δημιουργήσουν το υπόβαθρο εναντίον του «πολιτικού κατεστημένου» και εναντίον των «μη ωραίων» και «μη εύμορφων» στοιχείων, όταν αυτά αποτελούν συστατικά μιας σαρωτικής πνευματικής και κοινωνικής σύλληψης…
Υπάρχουν… Αν δεν τους βλέπουμε οι πολλοί, είναι γιατί έχουμε εγκλωβιστεί στη παρακμιακή λογική, στο φόβο και στην ανασφάλεια. Και δεν σκεφτόμαστε πως μπορούμε εμείς οι ίδιοι να τα διορθώσουμε, να γίνουμε ο δημιουργικός νους που θα βελτιώσει τον ατελή και αρρωστημένο από τις συνήθειές μας κόσμο. Γιατί δεν είναι δυνατόν να «κόβουμε» το πόδι που μας βαραίνει και να μας πονά και να βάζουμε ένα «γύψινο» στη θέση του!..
