Του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
Τα όσα τραγικά συμβαίνουν σήμερα στη Γάζα δείχνουν, για άλλη μια φορά, πως ειρηνική, δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Παλαιστινιακό μπορεί να υπάρξει μόνο με διαπραγματεύσεις, με βάση τις “ξεχασμένες” ομόφωνες Αποφάσεις 242/1967, 338/1973 και 465/1980 του Συμβουλίου Ασφαλείας.
(α) Η Απόφαση 242 του 1967 που επιβεβαιώθηκε με την Απόφαση 338 του 1973:
(ι) Τονίζει το απαράδεκτο της κατάληψης εδαφών με πόλεμο και την ανάγκη για μια δίκαιη και διαρκή ειρήνη, με κάθε κράτος στην περιοχή να μπορεί να ζει με ασφάλεια.
(ιι) Βεβαιώνει ότι η επίτευξη μιας δίκαιης και διαρκούς ειρήνης στη Μέση Ανατολή θα πρέπει να περιλαμβάνει την εφαρμογή και των δύο ακόλουθων αρχών:
– Απόσυρση των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ από τα εδάφη που καταλήφθηκαν στην πρόσφατη διένεξη (τον πόλεμο του 1967).
– Λήξη όλων των αξιώσεων ή καταστάσεων εχθροπραξιών και σεβασμός και αναγνώριση της εθνικής κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της πολιτικής ανεξαρτησίας όλων των Κρατών της περιοχής και του δικαιώματός τους να ζουν με ειρήνη σε ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα, ελεύθερα από απειλές ή πράξεις βίας.
(ιιι) Βεβαιώνει επιπλέον την ανάγκη για:
– Ελευθερία της ναυσιπλοϊας στα διεθνή ύδατα της περιοχής.
– Δίκαιη διευθέτηση του προβλήματος των προσφύγων.
– Εγγύηση του απαραβίαστου του εδάφους και της πολιτικής ανεξαρτησίας κάθε κράτους στην περιοχή, με μέσα που θα περιλαμβάνουν τον προσδιορισμό αποστρατικοποιημένων ζωνών.
(β) H Απόφαση 465 του 1980:
(ι) Κρίνει ότι:
– Όλα τα μέτρα που έχουν παρθεί από το Ισραήλ για να αλλάξει τον φυσικό χαρακτήρα, τη δημογραφική σύνθεση, τη δομή ή το status των Παλαιστινιακών και άλλων Αραβικών εδαφών που έχουν καταληφθεί από το 1967, περιλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ, δεν έχουν νομική ισχύ.
– Η πολιτική του Ισραήλ και η πρακτική της εγκατάστασης μέρους του πληθυσμού του και νέων μεταναστών στα εδάφη αυτά αποτελούν κατάφωρη παραβίαση της Τέταρτης Συνθήκης της Γενεύης σχετικής με την προστασία των πολιτών σε καιρό πολέμου και συνιστούν σοβαρό εμπόδιο στην επίτευξη μιας δίκαιης και διαρκούς ειρήνης στη Μέση Ανατολή.
(ιι) Ζητάει από το Ισραήλ να ανακαλέσει τα μέτρα αυτά, να κατεδαφίσει τους υπάρχοντες οικισμούς και να διακόψει επειγόντως την ίδρυση, κατασκευή και προγραμματισμό οικισμών σε Αραβικά εδάφη που έχουν καταληφθεί από το 1967, περιλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ.
Η Απόφαση 242 του 1967 έχει επαναβεβαιωθεί και με τις εξής Συμφωνίες:
(α) Συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ του 1978 μεταξύ Πρωθυπουργού του Ισραήλ Μ. Μπέγκιν, Προέδρου της Αιγύπτου Α. Σαντάτ και Προέδρου των ΗΠΑ Τ. Κάρτερ.
Οι διαπραγματεύσεις που θα διεξαχθούν μεταξύ Αιγύπτου, Ισραήλ, Ιορδανίας και των εκλεγμένων αντιπροσώπων των κατοίκων της Δυτικής Όχθης και της Γάζας (για να προσδιοριστεί το τελικό status της Δυτικής Όχθης και της Γάζας και η σχέση τους με τους γείτονές τους) θα βασιστούν σε όλες τις πρόνοιες και τις αρχές της 242/1967 Απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Οι διαπραγματεύσεις θα επιλύσουν, ανάμεσα σε άλλα ζητήματα, τη θέση των συνόρων και τη φύση των ρυθμίσεων ασφαλείας.
(β) Συμφωνίες του Όσλο 1993 και 1995 μεταξύ Κυβερνήσεως Ισραήλ και Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ).
Με τις Συμφωνίες του Όσλο ξεκίνησε η Διαδικασία του Όσλο, για την επίτευξη συνθήκης ειρήνης βασισμένης στις Αποφάσεις 242/1967 και 338/1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Η Διαδικασία του Όσλο, που άρχισε με την αναγνώριση του Κράτους του Ισραήλ από την ΟΑΠ και την αναγνώριση της ΟΑΠ ως αντιπροσώπου του Παλαιστινιακού λαού και συνομιλητή στις διαπραγματεύσεις, και που συνεχίστηκε με άλλες συμφωνίες, δεν ολοκληρώθηκε.
(γ) Σύσκεψη Κορυφής του Καμπ Ντέιβιντ το 2000 μεταξύ Πρωθυπουργού Ισραήλ Μπάρακ, Προέδρου ΟΑΠ Αραφάτ και Προέδρου ΗΠΑ Κλίντον.
Στη συμπερασματική Τριμερή Δήλωση σημειώνεται πως οι δύο ηγέτες συμφώνησαν οι διαπραγματεύσεις τους να διεξαχθούν πάνω στις εξής αρχές:
– Σκοπός των διαπραγματεύσεων είναι να τεθεί ένα τέλος στις δεκάδες διενέξεων και να επιτευχθεί μια δίκαιη και διαρκής ειρήνη.
– Οι διαπραγματεύσεις βασισμένες στις Αποφάσεις 242/1967 και 338/1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι ο μόνος δρόμος για την επίτευξη μιας τέτοιας συμφωνίας και η διεξαγωγή τους θα γίνει σε περιβάλλον ελεύθερο πιέσεων, βίας και απειλών βίας.
Ο Πρόεδρος Κάρτερ το 2006, στο βιβλίο του “Παλαιστίνη, Ειρήνη όχι Απαρτχάιντ” *, συμπέρανε και προειδοποίησε:
α. Η ειρήνη θα έρθει στο Ισραήλ και τη Μέση Ανατολή μόνο όταν:
– η Ισραηλινή κυβέρνηση θελήσει να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο, με τον “Οδικό Χάρτη (Roadmap) για την Ειρήνη” ** και να τιμήσει τις δικές της προηγούμενες δεσμεύσεις, με την αποδοχή των νόμιμων συνόρων του Ισραήλ,
– όλοι οι Άραβες γείτονες θελήσουν να δεσμευθούν ότι θα τιμήσουν το δικαίωμα του Ισραήλ να ζήσει εν ειρήνη.
β. Θα αποτελέσει τραγωδία –για τους Ισραηλινούς, τους Παλαιστίνιους και τον κόσμο ολόκληρο– εάν η ειρήνη απορριφθεί και ένα σύστημα κατοχής, απαρτχάιντ, και συνεχούς βίας επιτραπεί να επικρατήσει.
Το συμπέρασμα και η προειδοποίηση ισχύουν και σήμερα!
* Δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά (αν δεν κάνουμε λάθος).
** Το κείμενό του είχε ολοκληρωθεί από το “Διεθνές Κουαρτέτο” (ΟΗΕ, ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση, Ρωσία) τον Απρίλιο 2003 και οι διαπραγματεύσεις διεκόπησαν οριστικά χωρίς αποτέλεσμα τον Σεπτέμβριο 2008.
Από τους ΑΝΤΙΛΟΓΟΥΣ
