Βαγδάτη: Ο σεβάσμιος καδής Αμπού Σαάντ Αλ Χαραβί εισβάλλει στο τεράστιο διβάνι φωνάζοντας το Χαλίφη Αλ Μουσταζίρ Μπιλλάχ, χωρίς τουρμπάνι και με το κεφάλι ξυρισμένο σε ένδειξη πένθους.

Τον ακολουθούν ένα πλήθος νέων και γέρων οπαδών. Αποδέχονται θορυβωδώς κάθε του λέξη και προσφέρουν το προκλητικό θέαμα μιας πλούσιας γενειάδας, κάτω από ένα γυμνό κρανίο.

Μερικοί αξιωματούχοι της αυλής προσπαθούν να τον ηρεμήσουν, αλλά απομακρύνοντας τους, με μια αγέρωχη κίνηση, προχωρά στο μέσον της αίθουσας. Έπειτα, με την καυστική ευφράδεια ενός ιεροκήρυκα που βρίσκεται στον άμβωνα, νουθετεί τους πάντες, χωρίς να ενδιαφερθεί για την κοινωνική τους τάξη.

Τολμάτε να μισοκοιμάστε στη σκιά μιας ευτυχισμένης ασφάλειας, με μια ζωή ανάλαφρη σαν τα λουλούδια του κήπου, τη στιγμή που τα αδέλφια σας της Συρίας δεν έχουν για σπίτι παρά μόνο τις σέλες από τις καμήλες και τα εντόσθια των ορνέων; Πόσο αίμα χυμένο! Πόσες όμορφες νέες δεν αναγκάστηκαν από ντροπή να κρύψουν το πρόσωπο τους μέσα στα χέρια τους. Οι ανδρείοι Άραβες αρκούνται στην ύβρη και οι γενναίοι Πέρσες αποδέχονται την ατίμωση;

«Ήταν ένας λόγος που έκανε τα μάτια να κλαίνε και συγκίνησε τις καρδιές», θα πουν οι Άραβες χρονικογράφοι. Το ακροατήριο δονήθηκε από τους θρήνους και τους οδυρμούς. Αλλά ο Αλ Χαραβί δεν κάμπτεται από τους στεναγμούς τους …».

Παρά τις ομοιότητες το συμβάν δεν είναι τωρινό. Συνέβη στη Βαγδάτη τον Αύγουστο του 1099.

Το κείμενο είναι από τον πρόλογο του βιβλίου «Οι σταυροφορίες από τη σκοπιά των Αράβων» του Αμίν Μααλούφ ενός από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Ενός καταπληκτικού Λιβανέζου Κόπτη σπουδαγμένου στη Σορβώνη.

Βιαιοπραγούν, βιάζουν, αποκεφαλίζουν, γενοκτονούν, βασανίζουν και γενικά σπέρνουν τον τρόμο και τον όλεθρο. Ποιοι είναι; Από πού έρχονται, πως εμφανίστηκαν; Ποιας εθνικότητας είναι; Πως και από πού χρηματοδοτούνται; Τι στο καλό είναι και τι ζητάνε επιτέλους;

Οι απαντήσεις δυστυχώς έχουν φίλτρα και αντί να φωτίσουν μπλέκουν τα πράγματα περισσότερο. Ειδικά αν αυτός που θα απαντήσει είναι Αμερικάνος, Άγγλος, Γάλλος και Ιταλός να ξέρεις πως οι «μισές αλήθειες» είναι χειρότερες από το ψέμα.

Τους Τούρκους δεν τους αναφέρω διότι καθώς εμπλέκονται μεν δεν είναι δε τόσο ικανοί ούτε έχουν τις ευχέρειες που τους αποδίδονται. Τουναντίον μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα θα πληρώσουν την όποια εμπλοκή τους ή μη.

Ούτε στους Ισραηλινούς μπορώ να επιμερίσω ουσιαστική ευθύνη πέρα από τις κατά καιρούς συγκρούσεις σε Γάζα και Ραμάλα που σηκώνουν βέβαια αρκετή συζήτηση και είναι ουσιαστικά τοπικά διακυβεύματα. Ειδικά σε όσα αφορούν τη Συρία ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως ο Άσαντ θα ήταν χειρότερος συνομιλητής από τον μετριοπαθέστερο ισλαμικό ηγέτη; Ή ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως μετά από 20 χρόνια τεχνολογικού εμπάργκο ο συριακός στρατός θα καθιστούσε απειλή κατά του Ισραήλ; Η κύρια «ευθύνη» του Ισραήλ είναι πως έγινε Κρατική οντότητα μετά από …19 αιώνες!

Μια επιφύλαξη μόνο κρατώ για τις καταστροφές που αφορούν τους πολιτισμούς των Σουμερίων και της Βαβυλώνας για όποιον καταλαβαίνει… Έχω αναφερθεί σε σχετικό άρθρο στο παρελθόν: Ένα δάκρυ για την Παλαιστίνη

Τότε ποιος φταίει για το μακελειό; συνεχίζουν οι ερωτήσεις. Δύσκολες οι απαντήσεις ακόμα και αν είσαι ιστορικός. Μπορώ να δώσω όμως κάποιες πληροφορίες από αυτές που δεν βάζει ο νους, κάποιες εικόνες που είναι χίλιες λέξεις κι ερωτήσεις που είναι τροφή για σκέψη.

Έχω ταξιδέψει στην περιοχή δύο φορές στο παρελθόν σε δημοσιογραφικές αποστολές ως εικονολήπτης.

Η πρώτη ήταν για λογαριασμό του Καναλιού 29 τον Αύγουστο του 1990 μόλις 2-3 εβδομάδες από την εισβολή του Ιρακινού στρατού στο Κουβέιτ.

Η δεύτερη ήταν για λογαριασμό του παλιού ΣΚΑΪ το Χειμώνα του 1994.

Η διαφορά στο επίπεδο ζωής που έφερε ο Αμερικάνικος «εκδημοκρατισμός» μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις Βιβλικές «πληγές του Φαραώ».

Το Ιράκ πριν τον «εκδημοκρατισμό» ήταν ένα Κράτος με δυτικού τύπου υποδομές που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τη Δύση.

Το πετρέλαιο που τα παρέχει όλα είναι σκληρό νόμισμα. Μιλάω για το επίπεδο ζωής και όχι για το δικτατορικό καθεστώς.

Για όποιον «αντικειμενικό» ισχυριστεί σχετικά με τις «ελευθερίες» που δεν υπήρχαν στο Ιράκ να πει και να περιγράψει τις «ελευθερίες» που υπάρχουν στις άλλες Αραβικές χώρες.

Το θανατικό που είδα στα νοσοκομεία του Ιράκ από το εμπάργκο που τους είχε επιβληθεί αρκεί να περιγραφεί στην αξία των 10 δολαρίων που στοίχιζε στη μαύρη αγορά ένα κουτί ασπιρίνες και αντιστοιχούσε στο μέσο μηνιαίο μισθό ενός δημόσιου υπάλληλου.

Μια από τις τέσσερις κορυφαίες παραγωγικές χώρες του πετρελαίου γονάτισε οικονομικά με τον πληθωρισμό να αλλάζει τις τιμές τρεις φορές τη μέρα!

Να βλέπεις γιατρούς σε απόγνωση που δεν μπορούν να βοηθήσουν σε ασθένειες που επανεμφανίστηκαν μετά από δεκαετίες και δεν υπήρχαν τα μέσα πλέον να αντιμετωπιστούν!

Τα βλέμματα των μανάδων με τα μισοπεθαμένα παιδιά στα χέρια. Τα βλέμματα των νέων που έβλεπαν τη ζωή να φεύγει από μπροστά τους χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα.

Πόνος και συσσωρευμένη οργή που χρειάστηκαν 10 ακόμα χρόνια σκληρό εμπάργκο και Σανταμικής δικτατορίας που δεχόταν όλο και νέες κυρώσεις και κανένα βομβαρδισμό μπας και ξεπλυθεί στην κοινή γνώμη το φόρεμα που «λέρωσε» ο Πλανητάρχης…

Το να νικήσεις με τους Συμμάχους έναν απαρχαιωμένο στρατό στο ανοιχτό πεδίο δεν είναι τίποτε σπουδαίο.

Η «κατοχή εδάφους» είναι αυτή που στοιχίζει.

Έτσι για παράδειγμα το Χειμώνα του 2004 στη μαρτυρική εξεγερμένη Φαλούτζα οι Αμερικάνοι γνωρίζουν απώλειες Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου παρόλο που γκρεμίζουν το 70% των κτηρίων, παρόλο που κτυπούν με θερμοβαρικά όπλα με αεροπλάνα και βαρύ πυροβολικό.

Οι άμαχοι δηλαδή οι «παράπλευρες απώλειες» που έτσι ελαφρά την καρδία αποκαλούσε η Δυτική προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ θα φέρει το λογαριασμό 10 χρόνια μετά.

Υπήρξαν αμέτρητες «Φαλούτσες» σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Αυτά τα λίγα για να μην ξεχνάμε τι είχε πρόσφατα προηγηθεί. Το ότι δεν τα έδειξε το CNN δε σημαίνει τίποτα. Στο διαδίκτυο θα βρείτε αμέτρητες εικόνες τυφλής βίας των δυνάμεων του «εκδημοκρατισμού» τουλάχιστον από το 2000 και μετά.

Παροιμιώδης η «σοφία» του Πλανητάρχη Τζωρτζ Μπους να μιλήσει για …«Σταυροφορία».

Και πριν; Θα θυμάστε τα πλάνα από ολόκληρες μονάδες του Ιρακινού στρατού που έτρεχαν να παραδοθούν στους «Δημοκράτες Συμμάχους».

Θα θυμάστε τις νυχτερινές πράσινες εικόνες με τα αντιαεροπορικά πυρά στη Βαγδάτη.

Τρεις μήνες βομβαρδισμοί και ούτε ένα πλάνο μία εικόνα από τους νεκρούς που προκάλεσαν!

«Ένας Αμερικάνος νεκρός είναι τραγωδία. 100 Ιρακινοί, Αφγανοί, Σομαλοί, Σέρβοι κλπ είναι στατιστική» ήταν το κυρίαρχο σύνθημα!

Εικόνες των εχθρικών απωλειών που δεν είδαμε θα αντιστοιχούν στα πολύ υψηλά στατιστικά στοιχεία του λεγόμενου «Συνδρόμου του Κόλπου» που έφεραν οι βετεράνοι «Σταυροφόροι».

Για το «Σύνδρομο» που άρχισε να διαμορφώνεται προοδευτικά στον Αραβικό-Μουσουλμανικό κόσμο καμιά στατιστική δεν έγινε ούτε κουβέντα σοβαρή. Ίσως διότι η «υπεροψία» των Δυτικών δεν τους άφηνε να αντιληφθούν…

Κουίζ «γεωγραφίας» τώρα. Γνωρίζετε πως η περιοχή της Άνω Μεσοποταμίας βόρεια της Βαγδάτης (βόρειο Ιράκ νοτιοανατολική Τουρκία) και δυτικά (Συρία) ονομάζεται «Τζαζίρα»; Τι δουλειά έχει ένα τηλεοπτικό κανάλι 1300 χλμ μακριά από το νοτιότερο άκρο με το ίδιο όνομα;

Λίγη Ιστορία κάποιες συμπτώσεις και παράδοξα

Από την πρώτη κιόλας δυναστεία των Ουμαγιάντ τότε που αναδείχτηκαν η Δαμασκός και η Βαγδάτη ως τα πολιτικά κέντρα του ισλαμικού κόσμου ήταν φανερό πως η πολεμική τους αρετή χρειάζονταν τη συνδρομή των Σκυθών Κούρδων και Τούρκων.

Η κορυφαία στρατιωτική φυσιογνωμία του Ισλάμ κατά τα τέλη του 12ου μΧ αιώνα ακούει στο όνομα του Σαλαντίν ο οποίος ήταν Κούρδος της φυλής Ριβαδιέ, γιος μεγάλου αξιωματούχου των Σελτζούκων Τούρκων Αγιούμπ της Συρίας !

Οι Ρασιντούν (ορθοτομούντες χαλίφηδες) αποτελούν την πρώτη τετράδα Χαλίφηδων που διαδέχτηκαν τον Μωάμεθ από το 623.

Ο άμεσος διάδοχος Του ήταν ο Αμπού Μπακρ που αναφέρεται ως «ο πρώτος Χαλίφης». Ο τωρινός ηγέτης του Ισλαμικού Κράτους είναι ο Αμπού Μπακρ αλ Μπαγδατί (της Βαγδάτης)!

Η πρωτεύουσα βέβαια του πρώτου Χαλιφάτου ήταν η Μεδίνα της Σαουδικής Αραβίας. Η «μαύρη σημαία» δεν ήταν κάτι καινούργιο καθώς υπήρξε από τα πρώτα χρόνια.

Σήμερα οι απόγονοι της πρώτης Δυναστείας είναι στις χώρες της Βόρειας Αφρικής αποτελώντας το λεγόμενο Μαγκρέμπ.

Πληροφοριακά ο προηγούμενος αιώνας μέχρι και τις αρχές του 60 διέπρεψαν οι εξής αποικιοκρατικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις –για να μην ξεχνιόμαστε.

Η Ισπανία για το Μαρόκο όπου και αποτέλεσε το ορμητήριο του Στρατηγού Φράνκο στον Εμφύλιο. Η Ιταλία για τη Λιβύη και η Γαλλία για τις Αλγερία Τυνησία.

Τα παράδοξα για έναν Δυτικό που δεν έχει ασχοληθεί δεν έχουν τέλος.

Έκπληξη προκαλεί η στάση της κόρης του Σαντάμ Χουσείν Ραγκάντ η οποία εξαρχής έχει συνταχθεί με το Ισλαμικό Κράτος! Μάλιστα μόλις πρόσφατα απείλησε τις σουνιτικές φυλές της γενέτειρας της Τιγκρίτ ότι πρόδωσαν το κόμμα Μπάαθ και υποστήριξαν τις σιιτικές πολιτοφυλακές.

Το Μπάαθ για να χρησιμοποιήσω έναν αδόκιμο όρο είναι ένα ισλαμο-σοσιαλιστικό ιδεολόγημα με εθνικιστικά στοιχεία που προσπάθησε να αμβλύνει τις θρησκευτικές διαφορές και παράλληλα να εφαρμόσει κοινωνική πολιτική σε κοσμικό επίπεδο.

Η Τικρίτ εκτός από γενέτειρα του Σαντάμ Χουσείν είναι και η γενέτειρα του μέγιστου στρατηγού του Ισλάμ που κατατρόπωσε τους Σταυροφόρους … Σαλαντίν!!! Παρόλο που κανένα κανάλι και κανένας ιστότοπος δεν μας έχει πληροφορήσει σχετικά είναι φανερό πως σημασία της πόλης αυτής είναι προφανής.

Η Ουρ η γενέτειρα του Αβραάμ και γεννήτορα των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών επίσης είναι στο Ιράκ.

Από την άλλη η Βαβυλώνα επίσης η «Βιβλική πόρνη» που καταράστηκαν οι προφήτες να μη μείνει πέτρα στην πέτρα και να μην ξανακατοικηθεί από ανθρώπους. Εδώ ο Σαντάμ πήγε κόντρα στα «Ιερά Κείμενα» αναστυλώνοντας την και η πόλη Χιλά δίπλα είχε πριν τον «εκδημοκρατισμό» 100.000 κατοίκους…

Στη Μεσοποταμία τον 3ο μΧ αιώνα εμφανίζεται ο Μανιχαϊσμός ένα γνωστικιστικό κίνημα θρησκεία το μοναδικό στον κόσμο που ο ιδρυτής του ο Μάνης είναι «γιος τσαγκάρη» και όχι «από γενιά» ή γιος θεού. Μια πίστη που θα λοιδορηθεί και κυνηγηθεί από παλάτια και ιερατεία περισσότερο από όλα τα άλλα.

Το Ιράκ είναι ένα κράτος που η Βρετανική αποικιοκρατία στα πλαίσια του «διαίρει και βασίλευε» του ακρωτηρίασε μεν το Κουβέιτ ενώ την ίδια στιγμή το άφησε σαν σιαμαίο ένα μεγάλο σιιτικό κομμάτι.

Μοιραία οι συγκρούσεις και οι αναταραχές έφεραν τη στιβαρή απάνθρωπη διοίκηση και ισχυρή καταστολή.

Ο Τάφος του Αλή του μεγαλομάρτυρα των Σιιτών βρίσκεται στην ιερή πόλη των Σιιτών Καρμπάλα στο Νοτιοανατολικό Ιράκ. Πως θα μπορούσε αλλιώς να υπάρχει αρμονική συνύπαρξη κι «επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία»; Αυτά για το Νότο διότι στο Βορρά έχει … Κούρδους.

Κούρδους έχει και η Συρία που προέκυψε από τη διάλυση της Υπεριορδανίας. Κι εδώ Γαλλική επιρροή. Ο Ιορδανός Μονάρχης Αμπντάλα ο Β’ της Χασιμίτικης δυναστείας φέρεται ως ο 43ος απόγονος του Προφήτη και είναι πολέμιος του Ισλαμικού Κράτους καθώς η χώρα του βρίσκεται στην περιοχή ενδιαφέροντος..

Τόσο τα Μπααθικά κόμματα της Συρίας και του Ιράκ με τους Άσαντ και Χουσείν όσο η Λιβύη με τον Καντάφι και η Αίγυπτος με το Νάσερ έχουν ως πρότυπο το Τούρκικο «Κεμαλικό» μοντέλο προερχόμενα από τα σπλάχνα του στρατού κατεβάζοντας μοναρχίες.

Ειδικά η Αίγυπτος υπό το στρατηγό Νάσερ όταν εθνικοποίησε το Σουέζ δέχτηκε απευθείας πολεμική επίθεση από τους Βρετανούς και τους Γάλλους!

Αυτό που τον έκανε ξεχωριστό στον Αραβικό κόσμο ήταν η ίδρυση της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας το 1958 συμπράττοντας με τη Συρία το Λίβανο και Ιορδανία, εγχείρημα που κατέληξε 3 χρόνια αργότερα αλλά ήταν η βάση της Αραβικής Συμμαχίας (μαζί με το Ιράκ) στους δυο Αραβοϊσραηλινούς πολέμους το 1968 και το 1973 που σε συνδιασμό με την απώλεια των Υψωμάτων Γκολάν της Συρίας, τη Χερσόνησο του Σινά της Αιγύπτου και κυρίως της Ιερουσαλήμ από τους Παλαιστίνιους διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό τα αρνητικά συναισθήματα απέναντι στη Δύση και το Ισραήλ.

Είναι πολλά αυτά που δε γνωρίζουμε και δε χωρούν σε ένα άρθρο

Προκαλούν εντύπωση η ευκολία με την οποία οικισμοί και πόλεις ολόκληρες πέφτουν στα χέρια των Τζιχαντιστών σχεδόν αντουφέκιστα.

Βλέπεις ολόκληρες στρατιωτικές μονάδες να εγκαταλείπουν το πεδίο αντιπαράθεσης χωρίς πίεση. Και η τεχνογνωσία των ενόπλων δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους δεν περνάει απαρατήρητη.

Η απάντηση στην πρώτη περίπτωση προφανώς πρέπει να αναζητηθεί στο ρευστό της όλης κατάστασης καθώς η μη ύπαρξη στιβαρής και προνοητικής διοικητικής μέριμνας σε συνδυασμό με την πολιτικοθρησκευτική πολυδιάσπαση δεν αφήνει περιθώρια να χαλαρώσει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

Όταν στον οικισμό που υπηρετεί κάποιος υπάρχει η οικογένεια του το πρώτο που κοιτάει είναι να τη φυγαδέψει και στο τέλος ακολουθεί και ο ίδιος. Αυτή είναι η φυσική τάση. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισλαμικού Κράτους χαρακτηρίζονται από εξαιρετική ακρίβεια η οποία προέρχεται από «ασύμμετρα κτυπήματα» που αιφνιδιάζουν τον αντίπαλο.

Όσον αφορά την επάνδρωση σε στελέχη του Ισλαμικού Κράτους σε αυτό προσέφυγαν σε μεγάλους αριθμούς έμπειροι στρατιωτικοί του Μπααθικού καθεστώτος οι οποίοι είχαν παραμεριστεί κατά τον «εκδημοκρατισμό» των «Σταυροφόρων».

Η σύγκρουση και τα όσα συμβαίνουν απέχει από το να χαρακτηριστεί ως εθνικοαπελευθερωτική.

Επικαλούμαι το μυθιστόρημα του Μαλούφ «ο πρώτος αιώνας από τη Βεατρίκη».

Με δυο λόγια η υπόθεση όπου, μια αρχαιολογική ανακάλυψη στην Αίγυπτο αφορά ένα μαντζούνι που έπαιρναν οι Φαραώ για να γεννήσουν αγόρια.

Η συνταγή διέρρευσε στον τρίτο κόσμο όπου η πατριαρχία απαιτεί αρσενικά πρωτότοκα. Αρκετά προβλήματα θα λύνονταν από αυτό το μαντζούνι με κύριο αυτό της υπεργεννητικότητας αλλά δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν καλά.

Μόλις τον πρώτο αιώνα από τη γέννηση της «Βεατρίκης» της κόρης δηλαδή του ήρωα που αφηγείται την ιστορία, το ισοζύγιο στις γεννήσεις αρσενικών θηλυκών καταρρέει κυριολεκτικά.

Αιτία ήταν πως το μαντζούνι προκαλούσε μόνιμη βλάβη στον γαμέτη με αποτέλεσμα να «σπέρνει» μόνιμα και αποκλειστικά αρσενικά παιδιά. Έτσι σε διάστημα μόλις δυο γενεών ο τρίτος κόσμος κυριεύτηκε κυριολεκτικά από νταβραντισμένους άντρες που δεν είχαν να ζευγαρώσουν!!!

Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό όμως ψήγματα αλήθειας στο μύθο αυτό υπάρχουν αν μπούμε στο πνεύμα του συγγραφέα καθώς ο λόγος είναι παραβολικός.

Βαθειά πατριαρχικές οι κοινωνίες της Ανατολής γεννοβολούν ασύστολα εξορμούμενες από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

Έτσι γίνονταν πάντα από τα Βιβλικά χρόνια όταν σφάζονταν γύρο από ένα ξεροπήγαδο.

Μόνο που τώρα το πόπολο που οι κυβερνήτες του το έχουν χειρότερα από όχλο έχει εικόνα του πλούτου και της καλοπέρασης τους.

Τα κριτήρια πέρα από θρησκευτικά είναι καθαρά κοινωνικά και αφορούν τα πάθη που υποκινούμενα από τους άμβωνες δικαιολογούν κάθε πράξη βίας που θα γκρεμίσει τον παλιό χρεοκοπημένο παρηκμασμένο διεφθαρμένο κόσμο για να πάρει τη θέση του μια νέα τάξη αγνή βασισμένη στο Ισλάμ και με τελικό στόχο να εξαπλωθεί το ισλαμικό όραμα σε όλο τον κόσμο.

Υπό το πρίσμα αυτό η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» δεν μοιάζει κενό γράμμα.

Χαλίφηδες και Σεΐχηδες φέρονται να υποστηρίζουν υλικά και πολιτικά αυτή την «επανάσταση».

Ο λόγος ίσως είναι διότι αντιλαμβάνονται πως στην ουσία εναντίον τους απευθύνεται και για το λόγο αυτό κοιτούν να την εκτρέψουν και να την ελέγξουν.

Το πετρέλαιο σε 20 χρόνια περίπου θα στερέψει στην περιοχή και το πολιτικοοικονομικό κέντρο θα μετακινηθεί πάλι στη Μεσοποταμία.

Το θέμα είναι πως η Δύση δεν είναι βέβαιο τι στάση κρατάει καθώς δεν είναι βέβαιο αν έχει καταλάβει ή αν θέλει να καταλάβει τι γίνεται.

Προς το παρόν τα πετροδόλαρα εξασφάλισαν τη διοργάνωση ενός παγκόσμιου κυπέλου ποδοσφαίρου στο εγγύς μέλλον! Άρτος και θέαμα λοιπόν που ελπίζουν να κατευνάσουν τη συσσωρευμένη οργή εκατομμυρίων νέων χωρίς «αύριο».

Τα χαρακτηριστικά της ανάπτυξης κι εξέλιξης του Ισλαμικού Κράτους έχουν μεγάλες ομοιότητες με την πρώτη εμφάνιση κι εξάπλωση του τον 7ο – 8ο αιώνα.

Σε τέτοιο ρευστό χώρο και χρόνο η ευκαιρίες για εκτόνωση και κοινωνική κινητικότητα είναι πολλές καθώς το πλιάτσικο είναι η παγκόσμια σταθερή αξία που θα αναδείξει το μελλοντικό «αριστοκράτη».

Αν είναι κατανοητό ο ξυπόλητος χωρίς μέλλον νεαρός να έρχεται να πολεμήσει για το Ισλαμικό Κράτος πως μπορεί να εξηγηθεί το φαινόμενο της μεγάλης προσέλευσης νεαρών εθελοντών δεύτερης και τρίτης γενεάς μουσουλμάνων της Δύσης;

Η απάντηση πέρα από τα όσα περιγράφηκαν σε όλο το κείμενο πρέπει να αναζητηθεί στο πόσο πραγματικά οι μετανάστες αυτοί έγιναν αποδεκτοί στις νέες πατρίδες όπου απόκτησαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα.

Ένα παράδειγμα λοιπόν. Ο νεαρός Χασάν πάει με τους δυτικούς φίλους του στο σινεμά να δει το «Ράμπο» και στην ταινία βλέπει το πόσο βάρβαροι και μειωμένης αντίληψης είναι τα «μεμέτια» που καθαρίζει σαν σε Λούνα Πάρκ ο έξυπνος πολιτισμένος πρωταγωνιστής.

Σαν ανάβουν τα φώτα η ματιά του συναντάει τα βλέμματα που στο πρόσωπο του αναγνωρίζουν άλλο ένα βλάκα βάρβαρο… Το γινάτι βγάζει μάτι.

Και πάμε στην αρχική ερώτηση «γιατί;»

Ας δούμε τι έχει να κερδίσει η Δύση από όλο αυτό. Νέοι άξονες ενέργειας χαράζονται μεν αλλά κανείς δεν εγγυάται το πότε θα γίνουν.

Η πικρή εμπειρία του αντάρτικου σε Ιράκ και Αφγανιστάν κατέδειξε πως η κατοχή εδάφους είναι πανάκριβο εγχείρημα που στοίχισε στη Δύση τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από το Μεσοπόλεμο.

Όσους αντάρτες και να σκοτώσει νέοι θα ξεπροβάλουν φέρνοντας στο προσκήνιο μια σύγχρονη Λερναία Ύδρα.

Η λύση ίσως είναι να τα μισά κεφάλια της να αρχίσουν να σκοτώνονται με τα άλλα μισά. Ήδη στην Υεμένη άνοιξε άλλο ένα πεδίο αντιπαράθεσης.

Έτσι θα μπορέσουν να στρέψουν την προσοχή τους σε νέα πεδία δράσης όπως λχ στην Αφρική που μοιάζει να μην έκανε ούτε ένα βήμα προόδου από την αποχώρηση των τελευταίων αποικιοκρατών.

Η Απρόσκοπτη πρόσβαση σε χρυσό, πετρέλαιο, διαμάντια, ουράνιο είναι σοβαροί λόγοι για να συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν.

Υπάρχει μέλλον;

Εξαρτάται ποιος κάνει την ερώτηση. Κάποια στιγμή όμως η υπόθεση σε επίπεδο βάσης θα πάψει να είναι θέμα αποκλειστικά «αζευγάρωτων».

Η ίδια η ζωή θα ψάξει να βρει τον τρόπο διότι ότι και να ξερνάει ο άμβωνας κάποια φορά δεν θα τον ακούσει κανένας.

Απλά από ό,τι φαίνεται θα αργήσει πολύ να έρθει εκείνη η μέρα. Όταν εκλείψει το ενδιαφέρον για την περιοχή θα μπορέσουν επιτέλους οι άνθρωποι να «ζήσουν».

Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια να μην υπάρχει λιμός και πείνα και κυρίως να μην κρύβονται και καίγονται τα βιβλία.

Υπήρξε φωτεινή περίοδος με μυαλά που έσωσαν ιατρική, φιλοσοφία και αριθμούς. Αβερρόης, Αβικέννας, Ομάρ Καγιάμ είναι μερικά από τα φωτεινά πνεύματα που η ανθρωπότητα έχει να μνημονεύει. Η πείνα και η αμορφωσιά είναι το πρόβλημα.

Στις κοινωνίες που διαβάζουν και δεν πεινάνε, ο Τζιχαντιστής και ο Φασίστας φοράνε ζουρλομανδύα.