Από τη μεταπολίτευση και δώθε, οι λέξεις και οι έννοιες στην πολιτική έχουν χάσει το περιεχόμενό τους.
Επικράτησε η πολιτική λεξιλαγνεία σ” ένα πλαίσιο μάλιστα απαιδευσίας και αγλωσσίας.
Με κορύφωση τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής σύγχυσης, όπου η επίμονη πολιτική προσπάθεια διαστρέβλωσης των λέξεων και των εννοιών, χωρίς το φόβο των ταλαντεύσεων και της ανισορροπίας εκ μέρους των επίδοξων «σωτήρων» της χώρας, απεδείχθη στοιχείο απαραίτητο και με ενισχυμένο δυναμισμό της πολιτικής πρακτικής…
Καιρός είναι τώρα να επιχειρήσουμε μια κάθαρση γενική των λέξεων και των εννοιών, για να μη νοθεύουμε την ειλικρίνεια των προθέσεών μας, αν πράγματι είναι ειλικρινείς οι προθέσεις μας.
Και το σημαντικότερο, αυτό χρειάζεται επειγόντως, για να σταθεροποιήσουμε στη συνείδησή μας τους στόχους των προσπαθειών μας, χωρίς παραπλανητικά φενακίσματα.
Και είναι η ώρα, καθώς η αναξιοπιστία της πολιτικής καθιστά τους εκφραστές της, ολοένα και αποφασιστικότερα θύματα της «μηχανοκρατικής» τους ασυνέπειας, με την «επιβλητική» της επιρροή σ” όλη την κοινωνία, είναι η ώρα να δοθεί στον πολίτη και στην ψυχή του ο… χυμός που του έχει απορροφήσει η μηχανοποίηση της πολιτικής και κατ” επέκταση της ζωής του.
Και η «μηχανοποίηση» αυτή έχει φτάσει στο αποκόρυφό της στα χρόνια των μνημονίων, όπως ακριβώς χαρακτηρίζει και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, με οποιαδήποτε κοινωνική μορφή κι αν εμφανίζονται…
Αυτή είναι η πρόκληση, μεταξύ των άλλων, για τον Αλέξη Τσίπρα. Να επιχειρήσει την «κάθαρση» των λέξεων και των εννοιών στην πολιτική. Κι όχι να «χρησιμοποιεί» την ίδια πρακτική, για να διαμορφώνει εντυπώσεις, που, ούτως ή αλλέως, έχουν πρόσκαιρο αντίκτυπο, με τα γεγονότα να συνθλίβουν προθέσεις και πολιτικές πρακτικές…
Ακόμη βρισκόμαστε σ” αυτή τη λογική. Και το διαπιστώσαμε, αμέσως μετά την άτυπη οκταμερή συνάντηση των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις Βρυξέλλες.
Με τις δηλώσεις και τις «στρογγυλοποιημένες» λέξεις του Ελληνα πρωθυπουργού να βρίσκονται επί της ουσίας σε εμφανή αντίθεση με εκείνες της Γερμανίδας Καγκελαρίου, ακριβώς στη διπλανή αίθουσα. Γιατί η Ανγκελα Μέρκελ έκανε μια σύνοψη των όσων συζητήθηκαν, καταστώντας σαφές για την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων με δημοσιονομικό όφελος και επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, στο πλαίσιο πάντα της 5ης αξιολόγησης εκ μέρους των τεχνικών κλιμακίων, είτε αυτά ονομάζονται «τρόικα», είτε «θεσμοί» ή αύριο κάπως αλλιώς.
Η «ονοματολογία» δεν έχει καμία σημασία, όπως τόνισε πρόσφατα αξιωματούχος της ΕΕ, επιμένοντας στο αποτέλεσμα…
Και παράλληλα, σε μια άλλη αίθουσα, λίγες ώρες πριν ή μετά, δεν έχει άλλωστε σημασία, δινόταν συνέντευξη από την ηγεσία της ΕΕ, για το θέμα των κυρώσεων στη Ρωσία, όπου και ανακοινώθηκε η απόλυτη συμφωνία των 28 της Ευρωπαικής Ενωσης, για τη συνέχιση των κυρώσεων. Και η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης, που είχε εκδηλωθεί μόλις την πρώτη ενδομάδα που ανέλαβε τα καθήκοντά της, με τρόπο επικοινωνιακά εντυπωσιακό δια του Ελληνα υπουργού των Εξωτερικών;
Μια «αντίδραση» που μάλλον χάθηκε και με ευκολία μπορεί να ξαναχαθεί στη…μετάφραση των λέξεων και στην παραποίηση των εννοιών…
Με το φάκελλο των «μεταρρυθμίσεων» ανά χείρας αναμένεται να προσέλθει στη συνάντηση με τη Γερμανίδα Καγκελάριο ο πρωθυπουργός, σήμερα στο Βερολίνο.
Για πολλούς η συνάντηση είναι κρίσιμη. Και ίσως οριοθετηθεί η σχέση Μέρκελ-Τσίπρα, όπως συνέβη και στο παρελθόν με τους προκατόχους του Ελληνα πρωθυπουργού. Οι δηλώσεις που θα ακολουθήσουν και οι λέξεις που θα χρησιμοποιηθούν, θα καταδείξουν τη συνεχιζόμενη «θολούρα» ή μη, ώστε να κερδηθεί και πάλι χρόνος πολιτικός…
Στην πολιτική δυστυχώς απεδείχθη περίτρανα πως ευδοκιμούν παντός είδους «ειρωνείες» και η ασυνέπεια λόγων και πράξεων αποδεικνύεται αυτοφυής.
Οι εντυπώσεις βέβαια δημιουργούν το απαραίτητο «κλίμα», αλλά δεν εχουν αντοχή στο χρόνο. Και μετά; Μετά διαπιστώνεται μια άλλη περιόδος χαμένων ευκαιριών σ” ένα περιβάλλον εθνικών παραισθήσεων.
Η τρέχουσα πολιτική συγκυρία, ανεξαρτήτως της όλης αξιοπρεπούς παρουσίας της ελληνικής κυβέρνησης σε συνδυασμό με τα επικοινωνιακά τεχνάσματα πάντα, δεν δείχνει ότι μπορεί να αναδείξει μεγάλες πρωτοβουλίες, μεγάλες ή μικρές ιδέες.
Το βιώσαμε και στο πρόσφατο παρελθόν… Οσοι τουλάχιστον διαθέτουμε μνήμη. Οσοι δεν θέλουμε να καταφεύγουμε στις χιμαιρικές αναζητήσεις. Το «οικονομικό θαύμα» παλαιότερα, απογυμνωμένο από τον μανδύα της «γκλαμουριάς» και του lifestyle της εποχής και το άριστο ιδεολόγημα περί εκσυγχρονισμού, έδειξε τη φρικτή του όψη.
Για να ακολουθήσει η… επανίδρυση του κράτους ως καραμανλική έμπνευση, που οδήγησε στα «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου, την ίδια ώρα που συνδιαλλεγόταν με το ερωτομανή Στρος Καν, για την καταφυγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Σ” όλη αυτή τη διαδρομή, από την τότε «δημιουργική» λογιστική του Σημίτη μέχρι τη «δημιουργική ασάφεια» του Βαρουφάκη, που τείνει να γίνει «σαφήνεια», χωρίς ωστόσο την έννοια της δημιουργικής απόχρωσης, χρησιμοποιήθηκαν λέξεις που μέρα με τη μέρα έχαναν το περιεχόμενό τους.
Η παράκρουση τεχνοκρατών, επί της ουσίας, που μαθαίνουν την τέχνη τους διοικώντας υπουργεία, δίχως να έχουν διαχειριστεί προηγουμένως ούτε περίπτερο, αποδεικνύεται ότι ξεπερνά κάθε μεταφυσική προχειρότητα…
Και τι συμβαίνει στο τέλος; Κάθε ισορροπία, κάτω από τις συνθήκες αυτές, για την πλευρά του «ανίσχυρου», μετατρέπεται σε παραχώρηση ή υπόχωρηση προς την οργανωμένη δύναμη. Και κάθε πρόθεση «ανταρσίας» «αποθηκεύεται» με άλλες «καλές προθέσεις» στο χρονοντούλαπο της ιστορίας…
