Το πολυδιαφημισμένο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, επανέρχεται στο προσκήνιο και δημιουργεί νέες διαφωνίες και εντάσεις.
Πηγή των εντάσεων για μία ακόμη φορά η βουλευτής των χιλίων και κάτι σταυρών στην Β Πειραιά κ. Ρεπούση, η oπoία σε ανάρτηση της στο twitter, αναφερόμενη σε κείμενο 28 βουλευτών για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, μας ζήτησε να «βγάλουμε από την ζυγαριά τους νεκρούς».
Κατ, αρχήν δύο λόγια για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο στο σύνολο του.
Δεν πρόκειται να λύσει κανένα ζήτημα στην χώρα, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο του.
Ο ρατσισμός στην χώρα μας, έχει να κάνει κυρίως με το μεταναστευτικό κύμα και την οικονομική κρίση. Πάντοτε στην ιστορία κατά τις περιόδους οικονομικών κρίσεων υπάρχει αύξηση των ρατσιστικών τάσεων. Αυτό είναι το ένα ζήτημα, το δεύτερο έχει να κάνει με την ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική της χώρας μας.
Η Ελλάδα των επτά εκατομμυρίων μεταναστών και ομογενών, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης όφειλε να γνωρίζει και να έχει μεταναστευτική πολιτική.
Με λίγα λόγια θα έπρεπε να ξέρει πόσους μετανάστες χρειάζεται, που τους χρειάζεται και φυσικά να αποδίδει σε αυτούς όλα εκείνα τα δικαιώματα που πρέπει να έχουν.
Αντί αυτού η χώρα έχει γίνει μια αποθήκη δυστυχισμένων ψυχών, χωρίς καμία προοπτική για τους ίδιους και ταυτόχρονα για τη χώρα που τους φιλοξενεί.
Αντί λοιπόν να ασχοληθεί η κ. Ρεπούση με αυτό το μεγάλο και σύνθετο θέμα, αμφισβήτησε για μία ακόμη φορά τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού χρησιμοποιώντας μία φράση, του Α. Λιάκου που έγραψε ένα κείμενο για το θέμα του νομοσχεδίου…
Ποιο είναι το επίδικο σε αυτό το νομοσχέδιο; Αν θα αναγράφονται ονομαστικά όλες οι γενοκτονίες η μόνο το ολοκαύτωμα των Εβραίων, που πλέον θα ποινικοποιεί την άρνηση αυτών των γεγονότων.
Έτσι, όπως είναι γραμμένο μέχρι σήμερα, αναφέρει ονομαστικά το ολοκαύτωμα και παραπέμπει σε γενοκτονίες που έχουν δεδικασμένο. Δηλαδή μόνο η άρνηση της γενοκτονίας των Εβραίων από τους Γερμανούς θα είναι ποινικό αδίκημα αφού δεν υπάρχει άλλη δίκη πλην της Νυρεμβέργης. Όλες οι άλλες γενοκτονίες θα μπορούν να αμφισβητούνται και δεν θα διώκονται ποινικά.
Κατ αρχήν θα πρέπει να εξεταστεί το γεγονός, αν η συγκεκριμένη φράση ουσιαστικά απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων.
Αν παρ αυτά η κυβέρνηση θέλει σώνει και καλά να ποινικοποιήσει την άρνηση των γενοκτονιών, τότε θα πρέπει να συμπεριλάβει ονομαστικά όλες τις αναγνωρισμένες γενοκτονίες. Αλα καρτ ποινικοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει. Εκεί ακριβώς είναι και το πρόβλημα της κ. Ρεπούση, που ζητά αλα καρτ, γιατί η ίδια αμφισβητεί τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και μας ζητάει να… «βγάλτε τους νεκρούς από τη ζυγαριά». Τι μας λέει δηλαδή; Υπάρχει ένα γεγονός στον Πόντο, ας δούμε αυτό καθεαυτό το γεγονός, χωρίς τους νεκρούς, που είναι απόρροια του γεγονότος.
Εδώ η κ. Ρεπούση εναρμονίζεται με την λογική της μνημονιακής κυβέρνησης, η οποία για να περάσει τα όποια μέτρα μας λέει ακριβώς το ίδιο. Βγάλτε από τη ζυγαριά τους νεκρούς, τους άνεργους, τους δυστυχισμένους, μας ενδιαφέρει το γεγονός ότι πρέπει να σωθεί η χώρα και όχι οι συνέπειες του γεγονότος.
Το επιχείρημα έχει κοινή αφετηρία σκέψης και λογικής. Αυτή είναι η πρώτη σύμπτωση.
Η δεύτερη σύμπτωση είναι στην ίδια την φράση, που έχει χρησιμοποιήσει πολύ παλαιότερα, στην προσπάθεια του να αντικρούσει την γενοκτονία των Αρμενίων ο κ. Mumtaz Soysal, καθηγητής του συνταγματικού δικαίου στο πανεπιστήμιο της Άγκυρας, αλλά και υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας για ένα διάστημα το 1994 με πρωθυπουργό την κ. Τσιλέρ.
Οι απόψεις του κ. Soysal για το θέμα «κοσμούν» την επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας.
Κατά διαβολική τρίτη σύμπτωση και εντελώς τυχαία για την κ. Ρεπούση ο συνωστισμός στην Σμύρνη το 1922 είχε εκφρασθεί παλαιότερα από Τούρκους ιστορικούς σε εγχειρίδια της ιστορίας τους.
Διάλογο δεν θα κάνω με την κ. Ρεπούση για το εάν έγινε η όχι γενοκτονία στον Πόντο. Μπορώ όμως να της στείλω τρεις τόμους από την εργασία του καθηγητή κ. Κώστα Φωτιάδη, που μπορεί να διαβάσει, όχι το τι λέω εγώ και κάποιοι σαλεμένοι υπέργηροι που έζησαν τα γεγονότα, αλλά το τι έγραφαν στους ανωτέρους τους, οι πρέσβεις, οι πρόξενοι και στρατιωτικοί ακόλουθοι, της Γερμανίας των ΗΠΑ, Ρωσίας, Αγγλίας, Ιταλίας, Γαλλίας, Αυστρίας, κλπ., εκατοντάδες έγγραφα από τα επίσημα αρχεία αυτών των χωρών.
Σε αυτά τα έγγραφα, που αρκετοί από αυτούς ήταν τότε σύμμαχοι της Τουρκίας, γίνονται αναφορές για ethnic and Christian cleansing.
Κι όμως ακόμα και μετά από αυτά τα ιστορικά ντοκουμέντα υπάρχουν Έλληνες ιστορικοί της νεοταξικής ιστοριογραφίας, που ταυτίζονται με τον τουρκικό εθνικισμό και αρνούνται ότι έγινε γενοκτονία στον Πόντο, σε πλήρη σύμπνοια με την επίσημη τούρκικη εκδοχή και ένα από αυτά τα άτομα είναι η κ. Ρεπούση.
Εμείς τα παιδιά και τα εγγόνια των προσφύγων δεν έχουμε βάλει σε καμιά ζυγαριά τους νεκρούς μας, γιατί αν τους βάλουμε σε ζυγαριά δεν υπάρχει αντίβαρο. Τους έχουμε στην μνήμη μας και το μόνο που διεκδικούμε για αυτούς είναι η ιστορική μνήμη και μία συγνώμη από την γείτονα χώρα για τα εγκλήματα εις βάρος τους.
Το τι ζητάει η Τουρκία από την Ελλάδα, στο Αιγαίο στην Κύπρο στην Θράκη κλπ και πόσο πρόθυμοι είναι κάποιοι να τους τα προσφέρουν είναι ένα άλλο θέμα.
Στην Ελλάδα, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, ζήσαμε το παράδοξο, αυτοί οι οποίοι ευθύνονταν, η συντηρητική παράταξη και ο Βασιλιάς να γίνονται πατριδοκάπηλοι και κάποιοι νεωτεριστές της αριστεράς, σαν την κ. Ρεπούση και μερικούς άλλους, με τις ιστορικές ασυναρτησίες τους, στη λογική της αντίθεσης μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, να γίνονται πατριδομηδενιστές και να ρίχνουν νερό στον μύλο των πατριδοκάπηλων που ουσιαστικά παρέδωσαν τον εκεί Ελληνισμό στα σχέδια του Κεμάλ.
