Έχει το γούστο του να βλέπεις το πώς αποδομείται μεταξύ σφύρας και άκμονος η εικόνα μιας Κυβέρνησης.
Η «σφύρα», στην περίπτωση μας, μπορεί να αναγνωριστεί σε οποιοδήποτε τηλεοπτικό κανάλι, εφημερίδα, ειδησεογραφικό blog και φυσικά τον πολιτικό χώρο της πρόσφατης ηττημένης πολιτικής στα πρόσωπα των δυο μεγάλων κομμάτων.
Σημειωτέο ότι δεν έχουμε κλείσει ακόμα μήνα από τις εκλογές.
Σημειωτέο, επίσης, ότι τα δυο κόμματα κυβερνούν τον τόπο από το 1974 και άρα έχουν την ευθύνη για την κρίση που «προσπάθησαν» να θεραπεύσουν.
Προς το παρόν επειδή είναι πράγματι νωρίς ακόμα, και καθώς έχουν λησμονήσει τα δικά τους τα Ζάππεια, αναφέρονται στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης με το βλέμμα μάλλον χαμηλά και μουλωχτά.
Βέβαια που και που τους ξεφεύγει και κανένας πανηγυρισμός στην προοπτική να σπάσουμε τα μούτρα μας κατά τις διαπραγματεύσεις.
Μη σας παραξενεύει αυτό.
Οι Πεισιστρατίδες ήταν χειρότεροι καθώς εντάχθηκαν στα στρατεύματα του Μαρδόνιου κατά τη Μάχη των Πλαταιών ελπίζοντας με αυτό τον τρόπο να επιστρέψουν στα πολιτικά πράγματα της Αθήνας…
Ο «άκμονας» προέρχεται από το εσωτερικό του πλειοψηφούντος κόμματος της νέας Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνιστώσες και προσωπικότητες εκφράζουν δημόσια δυσφορίες κι ενστάσεις, κάτι που η Ελληνική κοινωνία δεν έχει συνηθίσει.
Λογικό είναι και θεμιτό.
Απλά εμείς είχαμε συνηθίσει να βγάζουμε πρόεδρο δια βοής.
Είχαμε συνηθίζει να μη ρωτάμε και να μην ασχολούμαστε γιατί το έκαναν άλλοι για εμάς.
Και αν ασχολούμασταν λειτουργούσε ο αυτόματος πιλότος στην ένδειξη «δικαιολόγηση των πάντων».
Τι να κάνουμε;
Μέχρι να γίνει η δημοκρατική διαδικασία στα εσωτερικά τους δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και γίνουν –αν γίνουν- τα ίδια χάλια με τους άλλους, έτσι θα γίνεται.
4 στους 5 υποστηρίζουν σήμερα τη νέα Κυβέρνηση λένε οι μετρήσεις.
Δεν είναι «Συριζα» ο λαός όπως δεν είναι ούτε «ΝΔ» και δεν ήταν ούτε «Πασοκ» και «χούντα».
Είμαστε ένα έθνος που παράγει περισσότερη ιστορία από όση καταναλώνει και δεν προλαβαίνουμε να δεθούμε με κάποιον και να παγιώσουμε για πολύ καιρό. Μας προλαβαίνει πάντα η ροή των πραγμάτων.
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Οι Τούρκοι έχουν ένα μύθο που θέλει το νεοεστεμμένο Σουλτάνο (έναν απ όλους μη ρωτάς ποιόν) να βγαίνει βόλτα στην Πόλη να δει και να νιώσει το λαό από κοντά.
Για να μη μακρηγορούμε, κοντά στα δημόσια λουτρά παίρνει το αφτί του έναν μεσήλικα τσαγκάρη να προσεύχεται «Αλλάχ Μεγαλοδύναμε κι ελεήμονα πάρε μου μέρες και χρόνια σε παρακαλώ και δώστα στο Σουλτάνο μας να μακροημερέψει».
Μεγάλη λέρα ο Σουλτάνος την ψυλλιάστηκε την ειρωνεία. «Πιάστε τον και φέρτε τον μπροστά μου» όπερ κι γένοιτο. Ο διάλογος που ακολούθησε πάνω κάτω θα είχε ως εξής:
-Για πε ρε μεγάλε, γνωριζόμαστε από κάπου;
-(ψαρωμένα) Για να πω την αλήθεια μου όχι μεγαλειότατε.
-Έτσι γεια… Προσεύχεσαι να σου κόβονται μέρες να δίνονται σε μένα;
-Μάλιστα.
-It doesn’t makes sense to me.
-It has to.
-Why?
-May I speak free, without…? you know…
-(κοιτάζει γύρω, μας βλέπουν) OK! Speak … in Greek please.
-Thanks… Όταν βασίλευε ο ενδοξότατος παππούς σας μας είχε γονατίσει στον κεφαλικό φόρο και τα μνημόνια τόσο που προσευχόμασταν να πάει στον αγύριστο να γλυτώσουμε. Μετά ήρθε και βασίλεψε ο ένδοξος πατέρας σας που μας άλλαξε χειρότερα τα φώτα κι έβαλε παραπάνω χαράτσια και μνημόνια. Καταλαβαίνετε πως και γι αυτόν προσευχηθήκαμε να φύγει να γλιτώσουμε. Οπότε ήρθατε εσείς. Δεν ξέρω τι μνημόνιο θα φέρετε εσείς και τι φόρους θα βάλετε. Ελπίζουμε όχι περισσότερους. Προσεύχομαι δε για τη μακροημέρευση σας διότι ποιος ξέρει τι επώδυνος θα μπορούσε να είναι ο διάδοχός σας αν πεθάνετε εσείς…
Τα πράγματα είναι απλά λοιπόν. Ο καθένας από τη μεριά του περιμένει κάτι.
Να βελτιωθεί ο μισθός ή η σύνταξη του.
Να επιστρέψει στη δουλειά του που τον έδιωξαν.
Ο καθένας μια ζωή μια ανάγκη και μια ιστορία και όλοι μαζί όπως ο «τσαγκάρης» του μύθου φοβούμενοι τα «νέα μέτρα» που ελπίζουμε πως δεν θα έρθουν…
Ο Λαός αφού έχει ζήσει και πάθει και για αυτό προς το παρόν δεν αντιδρά αλλά στηρίζει δεν ζητάει πλέον πολλά κι έχει μια παροιμία.
«Όπου ακούς για πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι».
Οπότε όλοι εσείς «πολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι» στη σφύρα και το αμόνι ακούστε μια φορά αντί να μιλάτε και φωνάζετε συνέχεια.
