Σε μια συναισθηματική τραμπάλα έχει επιδοθεί ο ελληνικός λαός τις τελευταίες εβδομάδες, ακολουθώντας τα όσα πολιτικώς τεκταίνονται.
Από τη μια απογειωθήκαμε νιώθοντας μάγκες Έλληνες που ξαναϋψώσαμε ανάστημα και «πατήσαμε» τους Ευρωπαίους και από την άλλη νιώθουμε την ανησυχία να μας αποδιοργανώνει.
Σε τηλεοπτικές εκπομπές, εγχώριες και ξένες, στον δρόμο, στις παρέες, διατυπώνεται η απορία, που πάμε, αν κινδυνεύουμε με grexit, τι θα σήμαινε αυτό εάν ο μοι γένοιτο συνέβαινε, τι γίνεται με τις Τράπεζες και αν θα καταρρεύσουν και πάθουμε αυτό που έπαθε η Κύπρος.
Σχετικοί και άσχετοι εκφράζουν άποψη και αναλύουν σενάρια, μέρα – μέρα ανάλογα με τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Μέσα στις επόμενες ώρες τα πάντα φαίνεται ότι κρίνονται και τα πάντα είναι ανοιχτά.
Προσωπικά από την πρώτη μέρα που εξελέγη η νέα κυβέρνηση έχω την πεποίθηση ότι θα το «τραβήξει» τόσο ώστε να μην έχουμε ατυχήματα, τόσο ώστε να αλλάξουν κάποια από όλα αυτά τα δυσχερή που είχαμε υπογράψει και ούτως ή άλλως δεν τράβαγαν, θα κάνει τις ανάλογες προσαρμογές και η ίδια σε όρους και λέξεις για να αποδεχθεί όσα είναι εκ των ων ουκ άνευ για τους δανειστές και θα προχωρήσουμε με ένα νέο παρόμοιο πακέτο. Με ένα άλλο παρόμοιο μνημόνιο.
Ως Έλληνες έχουμε ανάγκη να ακούμε σκίζουμε το μνημόνιο, διαλύουμε τις δανειακές συμβάσεις, αποδεκατίζουμε τους επαχθείς όρους, δυστυχώς όμως τα δεδομένα της οικονομίας μας δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια να ζήσουμε χωρίς όρους και αυτό δεν είναι ηττοπάθεια. Είναι πραγματικότητα.
Μακάρι στο σημείο που έχουμε φτάσει με αυτό το καθημερινό ζεστό – κρύο που μας λούζουν οι εταίροι να υπάρξει η καλύτερη δυνατή λύση με κάποιες ανάσες στο νέο πρόγραμμα, που θα γίνουν ανάσες για όλους αυτούς που έχουν πληρώσει με αίμα την κρίση.
Με ευχολόγια όμως δουλειά δεν γίνεται. Ο Σόιμπλε βρυχάται, ο Ντάισελμπλουμ πιέζει στο λαιμό και οι ηγέτες χωρών σε οικονομική δυσχέρια γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως σε αγριότητα.
Νομίζω όμως ότι παρά τους λεονταρισμούς κανέναν δεν συμφαίρει να ρίξουν την Ελλάδα στο γκρεμό. Δεν είναι τόσο απλό παρά τις όποιες προετοιμασίες μπορεί να έχουν κάνει για να θωρακιστούν.
Πιστεύω ότι θα υπάρξει μια γενικότερη αναδίπλωση και νομίζω ότι σε μεγαλύτερο βαθμό θα κληθούμε να αναδιπλωθούμε εμείς.
Βεβαίως μέσα από το δικό μας ζήτημα ανακύπτει για μια ακόμη φορά το θέμα της πλήρους ανισορροπίας της Ευρώπης, της ηγέτιδας Γερμανίας που έχει τους πάντες «σούζα» και της αδυναμίας των άλλων χωρών να υψώσουν ανάστημα.
Αυτό το σχήμα δεν πρόκειται να μπορέσει να λειτουργήσει επί μακρόν. Δεν υπάρχει καμία Ευρώπη της αλληλεγγύης και της ισότητας. Ο έχων την ισχύ έχει και το δίκαιο, τόσο απλά.
Η Γερμανία δεν είναι αυτή που με συγκεκριμένες πράξεις βρήκε πρόσφορο έδαφος να αποβιομηχανοποιήσει πλήρως την Ελλάδα πριν από μερικές δεκαετίες;
Φταίνε οι Έλληνες πολιτικοί που το δέχτηκαν, φταίμε όσοι Έλληνες βολευτήκαμε με τις κοινοτικές αποζημιώσεις για να «ξυνόμαστε» και ιδού το αποτέλεσμα. Μια Γερμανία υδροκέφαλη βιομηχαικά και οικονομικά να κουνά το δάχτυλο στην Ελλάδα του «τεμπέλη» που δεν παράγει τίποτα.
Και αυτό δεν είναι ένα υπεραπλουστευμένο συμπέρασμα, είναι τα δεδομένα χρόνια πίσω που αν τα βάλεις κάτω οδηγούν εδώ.
Βιβλίο του 1997 στο οποίο γράφουν όλοι οι πολιτικοί αρχιτέκτονες της τότε Ευρώπης με τίτλο «Ποια Ευρώπη θέλουμε», αναφέρονται στους φόβους τους ακριβώς για τη σημερινή εξέλιξη.
Αρκεί μόνο να αναφέρουμε ότι ο άλλοτε κραταιός γερμανός πολιτικός Χέλμου Κολ μιλώντας σε Ευρωπαίους ομολόγους του, δεν είχε κρύψει την αγωνία του να παραδώσει τη Γερμανία ενσωματωμένη πλήρως σε μια ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση με ομοσπονδιακή κατεύθυνση. Μάλιστα επέμενε να διατηρείται στην εξουσία φοβούμενος την επόμενη γενιά πολιτικών, οι οποίοι δεν είναι απαλλαγμένη από τη αλαζονεία της «μεγάλης Γερμανίας».
Αυτό είναι το ένα κρατούμενο στα σημερινά δεδομένα, οι Γερμανοί πολιτικοί ακολούθησαν ακριβώς αυτό το δρόμο που φοβόταν ο Κολ, του μεγαλοϊδεατισμού και της αλαζονείας καθώς είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κράτος της Ευρώπης.
Το δεύτερο αξιοσημείωτο κρατούμενο είναι η αποκάλυψη στο ίδιο βιβλίο ότι ούτε η ίδια η Γερμανία πληρούσε τα κριτήρια για να εισέλθει στην ΟΝΕ, με τον ίδιο τον Κολ να δηλώνει ότι μπορούσαν τα κριτήρια να ερμηνευθούν κατά προσέγγιση.
Ενώ λοιπόν η ίδια η Γερμανία ελαστικοποίησε τα κριτήρια εισόδου στην ΟΝΕ κατ΄αρχήν για τον εαυτό της τώρα μας στηλιτεύει διότι εμείς δεν πληρούσαμε τις προϋποθέσεις και δεν θα έπρεπε να έχουμε μπει ποτέ.
Κατόπιν αυτής της σύντομης αναδρομής αντιλαμβανόμαστε ποιοι είχαν και έχουν το καρπούζι και το μαχαίρι ανέκαθεν, και πως αυτό το λάθος μοντέλο έτσι όπως συνεχίζεται δεν μπορεί να αφήσει αλώβητους τους «απροσάρμοστους» οικονομικά λαούς.
