3. “Πάσχω από παράλυση ύπνου από τα 14 μου. Αν δεν γνωρίζετε τι είναι, είναι μια αίσθηση του να μην μπορείς να κουνηθείς (συνήθως στο κρεβάτι) και να έχεις πλήρη συναίσθηση. Κατά την διάρκεια πολλών επεισοδίων, άκουσα κάτι σαν να έμπαινε κάποιος στο δωμάτιο μου, μετά με αγκάλιαζε μέχρι που πονούσε η πλάτη μου.
Προσπαθούσα να χαλαρώσω, αλλά ό,τι κι αν ήταν αυτό θύμωνε και μου γρύλιζε. Όταν τελικά κατάφερνα να κουνηθώ, ανατρίχιαζα σε όλο το σώμα και πονούσα πολύ. Ακόμα παθαίνω παράλυση στον ύπνο, αλλά ποτέ δεν είχα ξανά παρόμοια εμπειρία. Δεν θα καταλάβω ποτέ τι ήταν αυτό.”
4. “Το περασμένο Σαββατοκύριακο ξύπνησα στην μέση της νύχτας, γιατί ο σκύλος μου πήδηξε πάνω στο κρεβάτι και άρχισε να γλείφει το πρόσωπο μου και να κλαψουρίζει, όπως όταν παρακαλάει για φαγητό. Τον ρώτησα “Τι θες, αγόρι μου;”. Αλλά όταν άναψα την λάμπα μου, ο σκύλος δεν ήταν εκεί. Σηκώθηκα και τον βρήκα να κοιμάται γαλήνια στο κρεβάτι του στην κουζίνα.”
5. “Μερικές βδομάδες πριν, περπατούσαμε με λίγους φίλους και τα παιδιά μας σε μια γνωστή διαδρομή από όπου περνούσαν ράγες τρένου, κοντά στο σπίτι μου. Παραλίγο να πάθουμε ατύχημα καθώς περνούσε το τρένο, αλλά το αφήσαμε πίσω μας γρήγορα. Μερικές βδομάδες μετά, περνούσα από την ίδια περιοχή και έστελνα φωνητικά μηνύματα στους ίδιους φίλους μου, όταν πέρασε το τρένο.
Άκουσα ξανά το μήνυμα για να βεβαιωθώ ότι ακουγόμουν μέσα σε όλη την φασαρία και άκουσα καθαρά την φωνή ενός αγοριού να φωνάξει προειδοποιητικά μια στιγμή πριν ακουστεί το σφύριγμα του τρένου. Δεν ήταν σίγουρα κανείς στον δρόμο μαζί μου.”
6. “Αφότου γέννησα το τρίτο παιδί του, τα πράγματα στην αρχή ήταν καλά… μέχρι που έγινε 3 εβδομάδων και άρχισε να κάνει εμετό κάθε φορά που τον τάιζα με γάλα. Τον πήγα στον γιατρό, ο οποίος του έδωσε φάρμακα για να ελέγξουμε το πρόβλημα.” “Εκείνο το βράδυ ήμουν πολύ ανήσυχη για να με πάρει ο ύπνος.
Γύρω στις 2 τα μεσάνυχτα αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την αϋπνία μου για να βάλω πλυντήριο. Ξαφνικά, άκουσα τον ήχο παιδιών να κλαίνε, αλλά το μωρό ήταν στην κούνια του στο δωμάτιο και τα άλλα παιδιά μου κοιμόνταν ήσυχα στα δωμάτια τους. Έμεινα για μια στιγμή στον διάδρομο και άρχισα να ακούω ένα διαφορετικό είδος κλάματος από το πίσω μέρος το σαλονιού.
Ακουγόταν σαν μια μεγαλύτερη γυναίκα να κλαίει, γεμάτη στεναχώρια και απελπισία. Είχα παραλύσει από τον φόβο, αλλά κάτι μέσα μου μου είπε να πάω το νεογέννητο μου στο νοσοκομείο. Έτσι, στις 4 τον πήγα στο νοσοκομείο, κάναμε μερικές εξετάσεις και μας είπαν ότι έπρεπε να πάμε σε άλλο νοσοκομείο για επείγουσα εγχείρηση στομάχου.
Ο γιατρό μου είπε ότι αν είχαμε αργήσει, πιθανόν να τον χάναμε. Ακόμα δεν είμαι σίγουρη τι συνέβη, αλλά η μητέρα μου επιμένει ότι ήταν ένας φύλακας άγγελος που με προειδοποιούσε.”
Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
